Bokelskere.no

Essay - artikler - bibliotek

Men om vi ikkje tenkjer at dette handlar om SoMe, men om det menneskelege møtet her og no, vil det vel vere vel så relevant i dag? Om eg treffer deg, og du møter du meg med eit smil og ei relativt positiv innstilling, er det nok meir sannsynleg (særleg om eg ikkje er meg det bevisst) at eg møter deg på same måte? Og omvendt, om du møter meg med negativitet (sjølv om negativiteten eigentleg ikkje handlar om meg), har eg nok lettare for å møte deg om ikkje negativt lada, så i alle fall med eit større forbehold.

På én betingelse er en ungdomsroman skrevet av norske Neda Alaei. Hun er utdannet barnevernspedagog og skriver her blant annet om omsorgssvikt, og om tenåringsgutter i et innvandrermiljø. Yousef bor sammen med mor i en leilighet på Tøyen.

Storesøsteren til Yousef, Iman, bor på en barnevernsinstitusjon, og mor truer han hele tiden med at barnevernet vil hente ham og. Han og søsteren har mistet mye av kontakten nå når de bor på forskjellig sted, men Yousef tror søsteren vil komme hjem når hun blir 18. Iman prøver å fortelle ham at ingenting har endret seg hjemme og at hun ikke kan tenke seg å bo sammen med moren. Det kan egentlig ikke Yousef heller, men han er for redd barnevernet og føler på alt for mye skyld i forhold til moren.

Denne boken er lett å lese, med korte setninger og godt språk. Det er brukt en del slang, men ikke mer enn at en godt forstår hva de ulike ordene skal bety. Alaei har tegnet et flott og realistisk bilde av en tenåringsgutt. Han er noen ganger reflektert og voksen og andre ganger korttenkt og umoden. Han er forelsket, ensom, sint og lei seg. Moren gir ham skyldfølelse for alt han ikke gjør, og krever mer av han enn det han synes er rettferdig. Tittelen På én betingelse henspiller på moren som hver gang Yousef spør å å få lov til noe eller å få noe svarer «På én betingelse …» Yousef føler at det er tusen betingelser å forholde seg til. Han kommer til et punkt der frustrasjonen blir større enn han kan bære, og det har konsekvenser. Men denne boken er likevel optimistisk og Yousef får det bedre til slutt.

Jeg elsket Ravneringene, og jeg elsker Jernulven og Sølvstrupen. Pettersen har skapt en verden som fremstår som ekte og levende. Karakterene skaper en spenning i fortellingen som driver deg videre fra kapittel til kapittel, og som gjør det nesten uutholdelig å vente på neste bok! Både Jernulven og Sølvstrupen er virkelig godt skrevet, med et godt språk, med flere spenningstopper og med en utrolig godt planlagt fantasyverden. Det er fantastisk at vi har fått så god norsk fantasy, en sjelden og meget velkommen gave for både fantasylesere og alle som er glad i en god historie.

Du trenger ikke være en fan av fantasy for å lese Siri Pettersens bøker. Historien i seg selv, med både karakterer og verdensoppbygging, skaper en så god fortelling at den passer også den som har lyst på en god bok. En spennende bok, en bok med interessante karakterer og en bok som drives frem av karakterenes utvikling. I disse bøkene absolutt Juva, men også flere andre interessante personligheter som dukker opp underveis. Jeg kan ikke egentlig anbefale den nok. Dette er en bok du bare må lese.

Hele min omtale finner du på bloggen min Betraktninger

Nokre gonger kan ei diktsamling likne svært på ein roman. Dikta i samlinga Å jage ein hjort i døden utgjer ein klar heilskap, ein samanheng og kronologi som ikkje kan stokkast om på. Lesaren får servert ei historie, rystande, men svært godt skriven. Ei grupe menneske flyttar ut til ei øy for å starte sitt eige samfunn på sida av storsamfunnet. Det liknar mistenkjeleg på ei slags sekt. Historia er fortald gjennom ei tretten år gammal jente, og perspektivet er hennar.

Dikta fungerer som dikt, men sidan dei er ein så tydeleg del av heilskapen, vil fleire av dei fungere dårleg utanfor samlinga. Dette er ikkje ein veikskap ved dikta, snarare ein styrke.

Sidan forteljinga har diktform, må ein tolke litt meir sjølv enn ein vanlegvis må som romanlesar, men det er likevel ikkje vanskeleg å få med seg historia her. Når boka er ferdiglesen, det tek ikkje lange belet, sit eg overvelda tilbake. For eit språk! For ei historie! Dette er ei diktsamling som vil sitje i meg lenge. Anbefaler denne sterke og særs gode leseopplevinga!

Ein romantikar som meg liker å lese ei Kristin Harmel-bok i ny og ne.

Kristin Harmel skriv godt og medrivande, har gode historier, og alltid ei fin kjærleikshistorie med. Eg veit med andre ord litt om kva eg får, og det er akkurat derfor eg plukkar med ei bok av henne frå tid til anna.

I Boken med glemte navn frå 2021 er mesteparten av handlinga lagt til Frankrike under andre verdskrigen, og hovudpersonen Eva, ei jødisk ung kvinne rømmer frå Paris akkurat i tide til ikkje å bli arrestert og sendt til Auschwitz i 1942. Ho arbeider med å forfalske identitetspapir, og reddar på den måten fleire engelske flygarar og mange franske barn og motstandsfolk. Harmel er nøye med researchen, og det historiske bakteppet er derfor truverdig. Eg let meg rive med som forventa, og denne gongen såpass mykje at eg let meg røre til tårer på siste side. Då har forfattaren gjeve meg det eg ville ha og meir meir til, og eg kan anbefale boka til andre romantikarar der ute.