Bokelskere.no

Nei, ikkje på dei siste 200-300 åra. Men det var som gammalnorsk, berre i ei litt anna retning. "Vår far, du som erihimmelen" = "Favor i ir i chimrie". Mange restar i dagens øydialekter, som "kenst du" eller noko slikt for "do you know".

Ja, språket som utvikla seg på desse to øygruppene heiter norn. Trur det døydde ut på 1700-talet. Tøftspråk, men eg har berre bladd i boka som eg kjøpte der borte.

Å ja! Eit favorittspråk! Når ein kan ein god del norrønt, går nyislandsk etter måten greitt. Men i alle språk er ein alltid på veg; det gjeld å sjå bakover, på det ein kan, og ikkje bli fanga av alt som ligg føre, alt ein ikkje kan - ennå.

Jødisk litteratur frå fleire land

Bøker om norn, det norrøne språket på Orknøyane og Shetland

Bøker i samlinga om islandsk litteratur

Ikkje så mykje å diskutere her, kanskje? Eg har notert meg dette:

I II.49 ser vi at Cervantes byter på; sist måtte vi forlate don Quijote for at vi her skulle kunne følgje Sancho Panza og dermed oppnå likevekt, samtidig som forfattaren held på spenninga. Dokteren, «Sterkvarsel» (W) / «Peter Varselmand» (G&K), heiter forresten Pedro Recio hos Cervantes, og recio betyr «sterk», «hard», «kraftig», «streng», «sur» (dette med varsel får eg ikkje heilt tak på). Etter ein del om og men med spelebuler og andre ting «guvernøren» lyt ta seg av, møter han ei jente som fyrst seier at ho er den sekstenårige dottera til PedrovPérez Mazorca, skatteoppkrevjar for ullomsetjinga, og deretter lyt ho bli realitetsorientert og seier at faren er Diego de la Llana (ingen av desse namna utløyser kommentarar i den spanske utgåva mi).

Cervantes vender i II.50 tilbake til don Quijote, doña Rodríguez og hertuginna – og dermed òg til historia med dei fuentes som adelsdama hadde på leggen, «el Aranjuez de sus fuentes», som det står; LAM opplyser at dette er eit ordspel fordi kongens eigedom Aranjuez var kjend for sine talrike fontener (fuente betyr både «kjelde» og «fontene») og praktfulle hagar. Hertuginna gir ikkje opp med å ville lure dei to vennene våre, og vi følgjer pasjen heim til familien til Sancho Panza med brev. At skjørtet som Tereza Panza har på seg, verka som om det var klippa av, er etter kommentaren ein allusjon til ei straff som «las malas mujeres», rampete kvinnfolk, vart pålagde i gamle romancer.

Ja, det blir nok ein fin tur. Som med så mange andre store verk: Her er det nok av versjonar å ta av!

Mener at det står Palestina på brillene til O.K.Tveit.Og så er han veldig nærsynt.Han ser bare det han vil se.. Tunnellsyn..

Kva er originaltittelen på boka om denne marokkanaren som du les i omsetjing til engelsk?

Jo, eg vart òg positivt overraska. Godt eg ikkje tok denne før Blått som Alentejo! Interessant å møte andre typar dokkeheimar enn det vi er vande med. Sprpkleg kan boka vere så som så, men det gnistrar i mange av møta mellom Nazneen og Karim.

Vi ar diskutert denne karen tidlegare, og eg meiner å ha sagt at også slike andre versjonar av tekstene var eit trekk ved riddarromanane.

Ja, det er slik. Med kroppsvæskane, altså. Den fjerde sinnstilstanden var vel melankolikar?

Interessant. Cervantes seier "dos fuentes que tiene en las dos piernas" - "to innsnitt i bena" (W) / "... to fonteneller som hun har på begge ben" (G&K). Det spanske substantivet fuente kjenner vi best som "kjelde": PV utdjupar mws "b udspring, oprindelse. 2 KILDESKRIFT. 3 a springvand, fontæne. b brønd, drikkekumme. 4 skål, fad. 5 døbefont." Det siste skulle det noko til at hertuginna hadde på eller i beina. Ein fontanelle trudde eg hadde med hovudskallen å gjere, og eg får støtte i Wikipedia. LAM seier at desse to fuentes på latin heiter ulceras supurantes. Eg ser i alle fall at ulceratio på latin er "byll". LAM siterer frå eit oppslagsverk som seier at dei er "ciertas llagas en el cuerpo del hombre" ("visse (opne) sår på menneskekroppen"), og dei heiter fuentes fordi det renn puss og materie ut frå dei, og ved å klemme på dei kan ein bli kvitt dårleg humør. Dei har vel m.a.o. klemt ut kveiser på dama.

II.46: Så er Altisidora forelska og kjem med tilnærmingar, amores, til don Quijote. Som det støtt hadde vorte sagt i litteraturen, er tida kjapp av seg («como es ligero el tiempo») – og det kan vi vel skrive under på, vi som prøver å lese litt i Don Quijote innimellom andre og meir trivielle gjeremål. Ho gjer som om ho svimar av, og don Quijote vil bruke lutt – un laúd - for å fordrive villfaringa. LAM har få kommentarar til songen han syng attåt luttspelet. Ikkje overraskande trur don Quijote at han blir angripen av trollmenn, malignos encantadores, og så var det katter. Når Antesidora bandasjerer såra, seier LAM, gjer ho slik som dei vakre jomfruene i riddarromanane gjorde med riddarane. Den spanske utgåva mi, ved LAM (Luis Andrés Murillo), har her ei teikninga som viser "La dueña ante Don Quijote y los duques", av Charleys Coypel frå om lag 1720 og "Doña Rodriguez entra en el aposento de don Quijote", av Tony Johannot frå 1836, men søk på Internett gir ingen treff, så eg får ikkje vist dykk korleis dette møtet såg ut på ordentleg.

II.47: Sancho Panza er statthaldar – og vi får ei innføring i kvasimedisinsk tenking på denne tida. Det som blir lagt fram som ord av Hippokrates, har ingenting med grekaren å gjere; «dokteren» vrir på det latinske uttrykket «Omnis saturatio mala, panis autem pessima» - altså panis i staden for perdices, forklarer LAM («brød») i staden for «rapphøns», med andre ord). Brev får han òg, om eit angrep som vil bli retta mot øya (at sekretæren er baskar, kjem av at baskarane var overrepresenterte som sekretærar både på den iberiske halvøya, i Italia og i Amerika, fortel LAM vidare). Sancho Panza møter vidare ein bonde som har eit par saker å leggje fram. Ikkje rart at Sancho Panza reagerer som «baron» Jeppe eit hundreår seinare, med sinne. Det er ikkje lett for småkårsfolk når dei blir lurte til embete dei ikkje har bakgrunn for å utøve, nei.

II.48: Her møter vi don Quijote, såra etter slagsmålet med katta, og doña Rodríguez. Vi kjem på ny ut for ei nattlue – og tida gir meg ikkje lov til å granske den typen plagg like grundig som vi gjorde i bind I, særleg ikkje typen nattlue med øreklaffar.

Så fint på norsk, i Åsmund Bjørnstads språkdrakt:

Eit menneske er inga øy, sitt eige heile; kvar er ein bit av eit kontinent, del av fastlandet. Vert ein leirklump kasta i havet, gjer det Europa mindre, like mykje som gjaldt det eit forberg eller eit jordegods i eins vens eller ditt eige; kvart menneskes død minkar meg, for eg høyrer menneska til, så send aldri bod etter kven klokka ringer for; ho ringer for deg.