Bokelskere.no

På ein måte har eg blitt meir tilbaketrekt. Eg tillet meg å vere det. Men ettersom det gjer at eg samstundes har det så utruleg mykje betre, opplever mange at eg har blitt lettare tilgjengeleg og utåtvend.

"Eg tenkte at du kunne trenge det. Du må lære deg å nyte livet litt også. Eg veit at det kan vere jævlig av og til, men det treng ikkje vere berre det", seier han med ein lått, like varsamt som raslinga i grusen då han nærma seg ved elva.

Eigedom er ein felles fiende ein gjer lurt i å halde kjeft om.

Me rodde ut ei nått
for åtte år sidan,
båtane bar oss høgtideleg over fjorden.
Tante har fortald at ho
bann båtane etter oss,
dei vart bål på stråndi
som kunne sjåast frå fastlandet,
fyrverkeri av flammur som varte
i mangetimar, før sprakinga til slutt stilna og
ei tynn strime av røyk vart det siste sporet:
Ei helleristing på himmelen,
forteljande om eit folk som fór.

Alltid når jeg skulle være glad måtte jeg glemme mor og far. Be hjertet om å roe seg bak ribbeina, ikke vri deg sånn, hjerte!

I Lucy Bartons memoarer skrev Lucy at folk alltid prøver å føle seg overlegne andre, og Patty tenkte at dette var sant.

Du er klok for å vere ei jente på berre 12 år, seier bibliotekaren vennleg.
Klara trekkjer på skuldrene.
- Alle menneske oppfører seg som idiotar minst fem minutt kvar dag, seier ho veslevakse. - Å vere klok vil seie at ein ikkje overskrid den grensa.

Så du meiner at kjærleiken er noko drit? oppsummerer Halldis.
- Noko slikt, seier Klara og snufsar litt.
Halldis pustar tungt.
- Av og til, seier ho, - er kjærleik ein heilt håplaus ting.
Klara tygg sakte på ein havrekjeks.
- Men det er også den eine tingen som knyter oss saman, seier Halldis. - Utan kjærleik går ikkje jorda rundt.

Kjenslene mine er for det meste ein stor floke. Først må eg greie å begripe kva det er som skjer inne i meg. Eg kjenner jo at eg kjenner noko, og eg kan for det meste avgjere om eg har det ein slags bra eller ein slags kjipt, men å avgjere om det å ha det kjipt handlar om å vere trøytt, om angst, om stress, om sinne eller om det er noko anna i ein-slags-kjipt-avdelinga, er slett ikkje like lett.

Det autistiske operativsystemet inneheld ofte også noko som ein pleier å kalle for manglar i dei eksekutive funksjonane. [...] Her inngår mellom anna evna til å planlegge og organisere, å ordne handlingane sine for å nå ulike mål, og å tilpasse åtferda til situasjonen. Manglar i dei eksekutive funksjonane kan for eksempel innebere at ein har vanskar med å kome i gang med ting og/eller å strukturere dei - å ro eit prosjekt i land frå start til mål. Det kan handle om alt frå småting, som å smørje eit smørbrød eller vaske toalettet, til større ting, som å arrangere ein fest eller ei reise.

For mange med autisme medfører det også problem med å automatisere - å gjere ting utan å behøve å tenke på kva ein gjer - og å generalisere - å overføre det ein har lært seg i ein situasjon, til andre samanhengar.

Generelt klarer eg forandringar betre om eg får ein sjanse til å innstille meg på det som ventar. Helst vil eg vite så mykje som mogeleg på førehand: Kva kjem til å skje? Kven kjem til å vere der? Kva slags forventningar blir stilte til meg? Det er som om hjernen min i ro og fred må få sjansen til å førebu seg. Veksle, byte spor, som eit tungt, prustande gammalt damplokomotiv.

langt her inne
mor
var han
du ikkje visste
eg var

no
når du ikkje lenger ser
tør eg vere
han eg er

eg leitar og leitar

har visst gløymt
at eg fann deg
for lenge sidan

denne handa hans
som varleg stryk meg
over ryggen
utan stans

djupt her inne
har eg alltid visst
at det ein stad der ute
måtte finnast noko anna

ei hand
på leiting over andre ryggar
for så til sist
å finne heim

ta handa mi
sa han

denne vegen
er for bratt for berre ein

eg går langs havet
alltid langs havet

ord ligg som drivved
mellom fjæresteinane

eg plukkar dei opp
legg dei sirleg etter kvarandre som vogner i eit tog
for å sjå
om dei gjev ei slags meining

Hvordan er det med baktankene? De er der og venter til det blir deres tur. De er tålmodige, men så snart de får sjansen, griper de inn og snur om på alt.

[...] moren hennes, min mormor, hadde drukket seg full bare én gang i livet, hun visste ikke grunnen, og da hadde moren plutselig, helt ut av det blå, sagt at hun hadde forelsket seg bare én gang i livet, i denne mannen, nemlig, og siden hadde hun visst at forelskelse ikke betyr noen ting, men at kjærlighet betyr mye.