Bokelskere.no

Eg trudde ikkje det, men nå seier Marianne over at det går likevel.

Med "i teorien" meinte eg at eg ikkje har prøvd det ut - det var derfor eg lenka til deg ;)

Veldig kjekt at det går an å konverte kindlebøker til Epub! Supert at du har tatt deg jobben med å finne ut av dette.

Enig! Vi MÅ jo få en oppfølger!

Nei, Kindle-bøkene er ikkje kompatible med andre lesarar. Det er det som irriterer meg med Kindle/Amazon-konseptet. Men Reader støtter ePub (mest brukt i andre bokhandlarar) og pdf. Eg har kjøpt ganske mange av mine bøker frå bookdepository.co.uk, også har eg prøvd ut Bokskya som er heilt ubrukeleg.

Grunnen til at valet falt på Sony sin Reader er at han har blekkskjerm (som kindle) og dermed kan brukast i sterkt lys. At han scorar høgt på batterilevetid og at han er sakleg prisa. Han er også veldig brukarvennleg.

Ulempa er at han ikkje kan koblast til trådlaust nett. Men det gjer ikkje meg så mykje å laste ned bøker via macen min (eg er eigentleg Apple-fan).

Eg har endt opp med å kjøpe Sony Reader PRS350, som eg er veldig fornøgd med. Eg var usikker på den eller Kindle, men eg endte opp med Sony, fordi eg ikkje liker å binde meg til eit firma som har monopol.

Eg var veldig redd for dette før eg begynte å studere litteratur. Eg var redd for at eg ikkje skulle kunne slappe av med ei god bok, utan å analysere ho i stykker. Men i ettertid har eg ikkje sett at verktøya eg har fått har blitt ein klamp om foten som øydelegg lesargleda.

Det hendte eg opplevde det, då eg las skjønnlitteratur som var pensum. Blant anna hugsar eg at Amtmannnens døtre var ei bok eg sleit med å komme gjennom. Mykje fordi at forelesaren vår hadde gått grundig inn i namnesymbolikken og psykoanalystiske analysemåtar, ein modell eg kanskje ikkje vel å bruke sjølv. Det same gjeld Dalen, Portland, kor eg heller ikkje hadde noko god lesaroppleving. Kanskje mest fordi eg skulle rekke å bli ferdig før forelesning, og ikkje tok meg god nok tid. Eg er usikker.

I ettertid har eg vore veldig oppteken av å vektleggje det umiddelbare, opplevinga av lesinga (dette skreiv var også hovudfokuset for masteroppgåva mi). Det hender sjølvsagt (særleg når eg les lyrikk) at eg stoppar opp og tenker gjennom korleis eg sansar teksten og korfor eg oppfattar sanseinntrykka teksten gir på den måten eg gjer. Men eg opplever i langt mindre grad enn eg hadde frykta, at dette er ei belastning for meg. Eg les på to ulike måtar, når eg driv med hobbylesing og når eg driv med analyse. Men i dei tilfella eg skal jobbe ytterlegare med ein tekst eg har lese, det vere seg i undervisningssamanheng, i bloggen min eller i eit meir seriøst artikkelformat, har eg ei verktøykasse som det kan vere nyttig å anvende.

Du kan kjøpe dei same bøkene til kindle som til andre land. Ulempa med Kindle er at han har eit eige format, som ikkje er støtta av andre nettbokhandlarar enn amazon. Dermed reduserer du moglegheita for å handle i ulike bokhandlarar, ved å kjøpe Kindle. (Andre lesebrett kan brukast i alle butikkar utanom Amazon).

Det finst også program som gjer at du (i teorien) kan konvertere frå eit format til eit anna. Eg veit at KindleJoy i Ebokhylla mi jobbar med å finne utav slike ting.

Ah, Bjørnson! Eg skulle ønske eg levde på den tida. Eg skulle ønske eg kunne følgje samfunnsdebatten då han var aktiv. Det må ha vore tider, det!

Det du seier om livsløgna er interessant. Eg trur vi har like mange livsløgner nå, men at dei er annleis som du seier.

Og det er kanskje noko i det med storheitstid og dekadanse. Blir vi blaserte av å ha den fridommen vi har? Og er vi i stand til å ta ansvar og forvalte den fridommen vi har? Eg er einig med deg i at vi ikkje vil tilbake til den puritanske moralen. Men av og til tenker eg på alle kampane som har blitt kjempa, for at vi skal ha den fridommen vi har, og korleis vi forvaltar han. Eg trur ikkje heilt vi er i stand til å sjå kor godt vi har det, alltid.

Det var kanskje det eg hugsa vagt.

Takk for tips! Det er go-filmen sin, det!

"Hva kan jeg gjøre for at noen skal se meg?" har erstattet "Hva kan jeg bidra med for at samfunnet skal bli bedre?"

Her trur eg du sett fingeren på noko veldig viktig. Og der er jo Lene Kongsvik Johansen sin sang symptomatisk: "det er ikke naturlig for meg å stå i kø, jeg ække sånn jeg!" For tre generasjonar sidan måtte folk stå i kø for å få henta ut sin matrasjon, medan i dag er det stadig nokre bilar som blir bulka fordi ein av matpakkekøyrarane ikkje finn det naturleg å stille seg i køen saman med dei andre. Det er ein enorm forskjell!

Kven er det som har sagt at å skrive er 5% talent og 95% hardt arbeid? Det er eit kjent sitat, men eg hugser ikkje kven som sa det...

For det første: Eg såg at du svarte Øystein. Du hadde likevel komme med same påstanden i ganske mange greiner av denne tråden etterkvart, utan å begrunne han. Og du seier at dette med språk er eit reelt problem. Likevel saknar eg konkrete eksempler, som gjer det mogleg å forstå kva du meiner.

For det andre: Poenget mitt var ikkje at du skulle begynne å unnskulde deg for kommafeila dine - snarare tvert imot - poenget mitt var at vi må tåle at folk er forskjellige. Vi sett pris på ulike uttrykksformar og vi bruker også ulike uttrykksformar.

For det tredje: Eg har ikkje danna meg eit bilete av deg som ei som ikkje forstår stort (forøvrig setter eg stor pris på at du lar vere å legge ord i munnen min). Men eg blir av og til litt usikker på kven sine vegne du taler på, i slike diskusjonar som denne.

Også kjem eg til det som er viktig for meg: Du seier at du ikkje forstår korfor eg seier det eg seier. Det er fordi eg reagerer svært negativt på det som minner om kunnskapsforakt. Eg blir skuffa og oppgitt over slike trådar som dette, kor det haglar urimelege skyllebøtter mot dei som kan meir enn andre om noko. Strindin formulerer det fint under:

Forestillingen om at de med særlige kunnskaper på et spesifikt tema, eller som skriver litt mer avansert enn normen, iscenesetter seg selv for "å framstå som", mens de som holder seg til det allmenne og flertallet er "ekte og koselige", er ødeleggende for forumet. Sannheten er at alle har noe å bidra med og at det varierer fra tema til tema, hvem som er den kunnskapsrike.

Eg må ærleg innrømme at eg var usikker på om eg våga å poste det innlegget eg har posta, i tråden Strindin har starta, som du refererer til. Eg blei sittande å tenke meg om, med musa på "lagre"-knappen. Vil eg få janteloven slengt i trynet? Vil eg få beskjed om at eg ikkje skal tru eg er noko betre enn andre? Vil dette vere eit innlegg kor eg "framstår som" eit eller anna udefinerbart og avskyeleg? Er eg ein forståsegpåar viss eg skriv dette? Også tenkte eg at viss ikkje det er rom for slike innlegg i eit bokforum har eg ikkje noko her å gjere, og trykka "lagre".

Alle desse lange forsvarstalane som blir avhaldne på vegne av "det folkelege" og "det enkle", trur eg er med på å hemme folk frå å bidra med det dei faktisk kan, der dei har noko å bidra med. Og eg synest ikkje dette er ein god tone. Det er ein kunnskapsforaktande mobb her inne, som i sitt ivrige arbeid for at alle skal kjenne seg inkludert, blir ekskluderande.

Eg trur alle har noko å bidra med. Eg trur at våre bidrag er prega av vår personlegheit. Og eg trur at viss vi kan vere litt flinkare til å godta og akseptere at vi er forskjellige, utan å heile tida klage over desse forskjellane, vil vi få eit rikare og meir levande forum kor folk vil kjenne seg friare. Om vi bare klarer å sjå desse forskjellane som noko positivt...

Eg jobber som lærar. Eg underviser i norsk på vidaregåande skule.

I tillegg er eg også veldig glad i å skrive og formidle, så eg forsøker å skrive ein del i bokbloggen min. Eg prøver også å få skrive litt andre fagtekstar, på oppdrag, men det blir innimellom vanskeleg å få til innimellom jobbinga.

men starter jeg en duskusjon synes jeg ikke du skal komme å trykke meg ned med et språk som helt tydelig er så spesielt at det krever oppslagsverk og ekstern hjelp for å forstå hva du egentlig prøver å si meg.

Hvis noen synes det er bedre å skrive et språk få forstår enn å formidle et budskap til flere, så dem om det.

Dette har du gjentatt ganske mange gonger nå, og eg lurer framleis på om det er eit reelt problem?

Eg trur det er store forskjellar på kva vi opplever som vanskeleg språk her inne. Og eg trur at språkleg uttrykk er ein del av identiteten vår (det var derfor eg litt flåsete spurte om eg skulle farge håret i same slengen, tidlegare). Eg synest personleg det er veldig tidkrevande og slitsomt å lese innlegg med mange skrivefeil og teiknsettingsfeil. Eg reagerer også på eit veldig upresist språk. Det synest eg er langt vanskelegare å forstå, enn framandord. Nokon synest det er vanskeleg å lese nynorsk. For meg er det lettare å forstå ei presist formulert setning, med vanskelege ord, enn ei upresist formulert setning med ordstillingsfeil og lette ord.

Det kan ikkje bli slik at vi er så redde for å seie ting på feil måte, eller med feil ord, at vi ikkje våger å delta i diskusjonar. Vi må tåle at vi er forskjellige. Eg må tåle at det er mange orddelingsfeil og kommafeil, og du må tåle at nokon vel å bruke eit språk som ligg dei naturleg.

Eg skjønner ikkje problemet med å spørje, om det er noko som er uklart.

Eg er ikkje overbegeistra for Hanne Ørstavik. Som du seier, ho har ein stemme og eit særpreg, men det er noko med det som skjer på handlingsplan som blir litt tamt. Samtidig har eg veldig sansen for Helle Helle, sjølv om det ikkje skjer noko i hennar bøker heller, så dette er ikkje eintydig.

-raudne-

Eg har tenkt ganske mykje på dette, særleg etter disksusjon som oppstod då Nygårdshaug kom med si uttaling. Då eg las Freedom i vinter, tenkte eg på det ein gong til. Så det er vel tankar som har vore til resirkulering i hovudet nokre gonger.

Eg kjenner meg godt igjen i det Inger Line skriv under. For meg har også litteraturstudia skapt eit nytt blikk for bøker, samtidig som eg også er meir bevisst personleg smak og meir objektive kriterier.

Men du spør om kva litteraturstudier inneheld. Eg har master i nordisk litteratur. Der startar ein med språk og litteratur, som tilsvarer pensum i norskfaget i stor grad. Dette året gir også undervisningskompetanse i norskfaget. Vidare vel ein meir fritt, anten litterære eller språklege emner. Nokre av dei emene som er obligatoriske på bachelournivå, er knytta til litteraturteori og filosofi om litteratur og kunst. Dette synest eg er veldig interessant, og det blir også svært relevant i og med at ein i analysene vidare bør knytte saman litteratur og teori. Det finst mange ulike emner, i hovudsak periodestudier (modernismen, årtusenskiftet, 1850-åra etc), tema- og motivstudier, sjangerstudier og forfatterskapstudier. Etter første året, kan ein velje fritt mellom ulike emner og i stor grad sette saman emner som interesserer ein sjølv. Eg har endt opp med mange periode- og forfattarskapsstudier knytta til modernisme, og mange sjangerstudier knytta til lyrikk. Men der står ein ganske fritt.

Du lærer ikkje å skrive ved å studere litteraturvitskap. Du lærer å tenke om språk og litteratur og du lærer å uttrykke deg akademisk. Dersom det er for å bli forfattar, du tenker på å studere litteratur, trur eg kanskje eg ville råda deg til å begynne med skrivekurs. Fleire forfattarar har slike kurs på Litteraturhuset. Elles har du forfattarstudier i Bø, ved Skrivekunstakademiet i Bergen og i Tromsø.

Eg trur også det er noko i det du skissererer opp. Det norske (eller kanskje den vestlege) litteraturen er i stor grad vent innover mot einksildindividet. Var det ikkje Gert Nygårdshaug som erta på seg heile Norge, ved å komme med ein påstand som inkluderte ordet "navlebeskuende" for ei tid tilbake sidan? Og Kjartan Fløgstad sa jo: "Det mest politiske med litteraturen min, er språket". Medan Brandes sine etterfølgjarar stilde problem under debatt, er det ikkje så mykje samfunnskritikk igjen i den nyare litteraturen.

Samtidig opplever eg jo at særleg Franzen, som du nemner, kritiserer nettopp denne individorienteringa, gjennom boka Freedom. Her tar han jo tak i den store fridommen det vestlege individet har oppnådd, og stiller spørsmålet: fridom til kva? For vi har fridom frå undertrykking, frå stigmatiserande religiøse plagg, frå tvangsekteskap. Vi har fridom til å velje utradisjonelt, ta avstand frå familien sine tidlegare val. Vi har fridom til å gifte oss på tvers av klassar og uavhengig av familien sine konfliktar. Og vi har fridom til å la vere å gifte oss. Vi treng ikkje lenger Mr. Darcy, for å overleve. Vi har fridom til å studere og utdanne oss og vi har fridom til å gjere akkurat kva vi vil. Kva bruker vi denne fridommen vår til? Vi bruker han til å såre kvarandre. Vi bruker han til å vere utru mot trufaste ektefeller, til å operere inn silikon i brysta og til å øydeleggje miljøet rundt oss med kortsiktige val. Og vi tenker ikkje på om det er nok resurser igjen til å la dei som kjem etter oss, nytte seg av same fridommen.

Er dette eit uttrykk for at vi har det for godt, eller er dette ein kritikk av dei verdiane vi har? Lever vi i eit samfunn kor toleransen for individet er i ferd med å tippe over i ein parodisk verdirelativisme, fordi alt er riktig og ingenting er gale? Og om alt er riktig og ingenting er gale, og alt bare er opp til den einskilde og hans eller hennar val, er det vel også vanskeleg å komme med samfunnskritikk? Eg trur mange av dei oppvekstromanane som er skrivne dei siste åra, som Renberg, Frobenius og Knausgård for å ta nokre eksempler, kan vere eit uttrykk for korleis individet blir prega av eit relativistisk samfunn. Mange av dei litterære, navlebeskuande individa utan politisk interesse og brodd, er jo prega av denne overveldande fridommen dei har til å gjere akkurat kva dei vil. Og mange ender opp med å enten ta dei gale vala, eller å ikkje gjere noko utav livet sitt i det heile tatt. I eit bondesamfunn på 30-talet, ville det ikkje vore eit alternativ å sjå tilbake på eit innhaldslaust liv. Ein ville ikkje hatt tid til det, for ein må jo jobbe for å overleve.

Du spør om det er eit uttrykk for at vi har det for godt i Norge. Kanskje er det det. For på eit samfunnsmessig plan har vi det godt i Norge. Men likevel er det mange som har store problem, det viser tal både frå kriminalomsorgen og frå psykiatrien. Og kanskje er desse inadvente bøkene eit forsøk på utforske nettopp desse problemområda. For Nora står fri til å komme og gå som ho vil og den Bergmanske presten har ikkje lenger noko makt, verken over familien eller lokalsamfunnet. Om sonen til samfunnstøtta vel å melde seg på Paradise Hotell i staden for å overta familiebedriften, blir det kanskje litt snakk, men det er jo ikkje noko gale med det. Den fattige bondeguten har muligheit til å bli akademikar, foreldra har ikkje lenger lov til å halde han heime frå skulen for å jobbe. Når alle desse problema er løyste og folk likevel ikkje har det godt, blir det kanskje meir naturleg å utforske individet enn samfunnet.

Den siste store og verkeleg gode, samfunnskritiske romanen eg las, var forøvrig Mnem av Simon Stranger. Her konstruerer han eit nytt samfunn og prøver det ut i litterær form. Dette er ei verkeleg god bok, som stiller ei rekke spørsmål med forholdet mellom samfunn og individ. Og her blir også spørsmålet om rettferd er mogleg stilt.

(Oi, dette blei eit langt innlegg, men det er ei interessant problemstilling du reiser).