Bokelskere.no

...men kanskje mest av alt var eg einsam i 90-senga hans på Torshov i Oslo

Og eg veit ikkje kor langt unna ein kan vere kvarandre før ein sluttar å vere kvarandre sin næraste.

Eg sneik meg rundt med kolibrihjartet mitt under genseren hans. Tusen slag per minutt når han kom. Heilt stille når han gjekk.

[…] eg er ikkje redd for å fly. Eg er redd fordi eg ikkje veit kven eg skal tenke på om flyet styrtar.

Ein burde passe seg for alt som gir seg ut for å vere fantastisk

Eg brukte fleire timar i butikken, for å finne heilt enkle ting som syltetøy og lettmjølk, eg mangle eit språk, eg kunne sjå at blomkål var blomkål, men ikkje uttale det. Så eg gjekk heim og la alle varene mine utover bordet, fann fram ordbok og lærte meg alt utanat, flytta inn i byen ord for ord.

Bestemor sa ein gong at Paris er Amors by, sjølv om ho aldri hadde vore der. Ho pleier å seie at livet går så fort. Ein vaknar opp ein dag og ser hendene til ei gammal dame ligge over dyna, i staden for sine eigne hender.

Saknar det allereie, sjølv om eg framleis er her. Som eg innimellom kan sakne menneske eg har rundt meg, fordi eg er redd dei skal forsvinne.

Ein gong sa bestemor at å miste bestefar kjentest som å brenne eit bibliotek, og eg såg for meg alle menneske som døyr som brennandre bibliotek, nokon som Bibliothèque François Mitterrand i Paris, nokon som eit bibliotek i ein liten kommune eller som Stockholmds Stadsbibliotek. Det sette seg fast, eg la meg om kvelden og frykta for kor lett det er å brenne papir og kor lett det er for hjartet å slutte å slå.

Han brukte å seie at me berre var mikroskopisk støv i universet. Me låg i senga mi og snurra på globusen min, som eg hadde tenkt å gi til han. Han fortalde meg om verdsrommet. At me, jorda og alt som er her, berre er støv. - Men eg likar tanken på at universet er så stort. Då er det ikkje så farleg lenger. - Nja, me er jo på ein måte fanga her, seier han. - Me kan jo berre reise? - Umogleg å sjå for seg at me kjem oss av denne planeten når den går under. Rommet i seg sjølv blir større, så det blir berre verre og verre å komme seg vekk. - Åh. - Og når alle sjernene brenn opp, så er det ikkje meir energi igjen i universet. Då blir alt mørkt.