Bokelskere.no

Djevel-auga lyste på henne meir levande enn før; dei lo og sa at det vonde drep du ikkje med øks.

Ho sto aleine mot all verda og var den sterkaste. - Du tåler meir enn du trur, Håkon. Du skal lite på meg. For eg ser det du ikkje ser. Du får i gudsnamn stirre på meg så stygt du vil, eg kan ikkje rømme. Eg rømmer ikkje!

Han vil skjønna når eg syner han det, han skal sjå det slik eg såg det. For eg såg alt som elles hadde komme, eg såg det i klåre dagen framfor meg. Eg kunde ha stana øksa, men eg gjorde det ikkje, for ho skulde ikkje stanast.

Det var det einaste å gjera

Det var uhugleg så lett dette, sa ho seg da ho tok øksa og gjekk. Korles det no går eller ikkje, han Håkon er uskyldig i det; det vart ikkje han, san. Ligg i fred! No har verda vorte fri deg. Det kom sju år for seint.
Og no snødde det. Snøen kom veltande ned, han vilde gjømme all jorda. Ho var ikkje usams med han i det.

Ho visste mange ting i same blinken, det var så klårt at det skar, men straks var det borte, og da visste ho berre at ho steig unda og at øksa fór i vêre. Han stod litt nedanfor henne, kven som no hadde set han der, og øksa snudde seg i handa, og så gav ho han dasken, den han måtte ha. Ho la all si tyng og makt i det. - Der!