Bokelskere.no

DET SKRIV SEG I SANDEN

Det skriv seg i sanden
vind piskar det
regn javnar det ut

det kjem att og att
og vil tydast.

Ord sto der
eg stryk dei ord
fyrst eg ser dei.
Let vind piske dei,
let regn javne dei
dei kjem att og att
frå der dei er gøymde.

Blåklokka burti graset
vil bøygje seg mot sanden
skyggje dei flyktige teikn
anda dei inn -
gøyme dei,
ho læser dei inn i kalken
når kronbladi follar seg mot notti.

Nykelen

Dynni sto læst til stogo di
og skoddune dei var att,
men enno rauk det fra åren,

og ned i graset kring hella di
foten din nyss hadde trødd,
og ausa stod vassfylld ved kjelda;

utanfor stogo, i hagen din
skein det frå mange små ljos,
- dei hadde hondi de verna.

Der såg eg teikn ifra hondi di
- tindrande marinyklar,
duld under grønsvale blekkje.

Og blekkji var svale som hudi di
og blomen, mjuk som din smil,
lutte seg mot mine hendar.

Ja, dynni stod læst til stogo di
men eg tok ein marinykel
og læste upp stengde dynnar -

Og denne nykelen opna meg rom
dit føtane ikkje fekk trø
- burtanfor stader og stengsel;

då var eg innanfor veggane dei
som ikkje var timra av tre
men telgde av tid og timar;

der fekk eg kvile ved åren den
som ikkje var mura av stein,
men lødd opp av minne og lengsel -

Der baud du meg inn att i stogo di
og alle dei marinyklan
dei la du i hendane mine -

Men på vidda
skyt dei kalde kvite fennan
rygg imot himmilsyni,
og sender frå seg ljosegrøne, fyssande æar
som hiver seg i stryk
og kviler ut i stille løkjir og blå vatn
idet dei skjer seg veg gjenom endelause flottir,
fyrr dei slenger seg ut ivi bjørkelidan
I brusande sprang.