LJOS NOTT

Ventande på morgonroden
sender havet sine bodir i land

løynleg leikar bylja med strandsteinen
lukkar han inne i kyss etter kyss
for at han kanskje om ein tusun år
skal ha fenge rita inn ein hieroglyf
om so mange dei ljose nettar -

Sjå bylgjetoppan!
Sjå dei kvite segl i himilsyni!
Attanfor dei er mine draumar.
Ein dag kjem dei att til meg
som bylgja der ute ein gong når strondi.
Og sjå, dei er kostelege som nye ting
og dyrebare som sæle minne.
Slå stillt, mitt hjarta!

Veit du at kåveramsperlun
dirrar på stylken sin?
Det er når linerlun
andar i blomen inn.

Veit du at strengjin
som gjeng millom deg og meg
er lettare enn vengjin
på fivreld i honningveg?

NOTTEVAK

I den tredje timen
dødens - min døds
før morgon - etter nott
når kulden er strengast
- og dødens land -
ditt fyrste kjærteikn bar meg over grensa
ditt siste ber meg til dei turre strå -

BLÅ KVELD

Med' skogen tek
dei mange ord
og svæver dei i blund

ein drope dogg
ber jordis saft
til nattfiolens munn

Ei hond av nott
eit hjartas bod
legg meg i jordis fang

Å Fader vår
du som er jord,
lær meg din viljes gang!