Det er alltid dei som blir forlatne ein snakkar om, og kor trist det er for dei, men har du nokon gong tenkt på sorga til dei som må forlate?

Kor lang tid skal det gå før du gløymer lukta av den som har elska deg? Og når skal du sjøl slutte å elske? Kan nokon gi meg eit timeglas.

[...]ho gav etter, men ho gav seg ikkje over. Der låg heile forskjellen.

Ein periode var ho i Norge, men desse ayatollaene med blå auge vart ho heller ikkje særlig begeistra for, og dessutan fraus ho heile tida...

Eg hadde lyst på ein sigarett. Det var idiotisk, eg hadde slutta å røykje for mange år sia. Men, men, er ikkje det typisk livet ... Her viser du enorm viljestyrke, og så, ein vintermorgon bestemmer du deg for å gå fire kilometer i kulden for å kjøpe deg ein pakke røyk, eller du elskar ein mann, de lagar to barn saman og så, ein vintermorgon får du høyre at han skal gå sin veg fordi han elskar ei anna. Ikkje nok med det, han er forvirra, han har tatt feil.

Som på telefon: "Orsak, det var visst feil nummer." Heilt i orden, heilt i orden.

• Ein dag, det er lenge sia no, gjekk eg til bakaren saman med mi vesle dotter. Det var ikkje ofte eg gjekk til bakaren saman med mi vesle dotter. Det var ikkje ofte eg leidde ho, og enda sjeldnare at eg var åleine med ho. Det måtte være søndags morgon, for det var mykje folk hos bakaren, og mange kjøpte jordbærterte eller eggekake med krem. Da vi kom ut, spurde dotter mi om ho kunne få skalken på loffen. Eg nekta. Nei, sa eg, nei, ikkje no. Når vi har sett oss til bords. Vi gjekk heim, og alle serre seg for å ete lunsj. Ein hyggelig liten familie. Det var eg som skar opp brød. Eg ville det. Eg ville jo halde det eg hadde lovd. Men da eg gav skalken til den vesle dotter mi, gav ho den vidare til bror sin.
  "Men du sa at du ville ha skalken..."
  "Det var i stad eg ville det," svarte ho mens ho bretta ut servietten.
  "Men den smaker akkurat det same no," heldt eg på, "det er same..." Ho snudde seg vekk.
  "Nei takk."