Ingen hylle
2023
Ingen favoritt
Ingen terningkast
Ingen omtale
Omtale fra forlaget
Ein eg-person som ikkje likar å planlegge bur i eit hus som ho snart må flytte ut frå, og jobbar i ein jobb i byråkratiet som ho har tenkt å slutte i, i ein by som ho ikkje har vokst opp i. Enn så lenge går ho på jobb, går rundt i byen, handlar på Kiwi, ser ut på hagen, snakkar med sin gamle ven, legen Peter, og lar seg distrahere av det som ellers skulle dukke opp.
Forlag Gyldendal
Utgivelsesår 2023
Format Innbundet
ISBN13 9788205584587
EAN 9788205584587
Språk Nynorsk
Sider 142
Utgave 1
Finner du ikke ditt favorittbibliotek på lista? Send oss e-post til admin@bokelskere.no med navn på biblioteket og fylket det ligger i. Kanskje vi kan legge det til!
Fin, kort roman om ein person som bur i eit rivingsklart hus bak slottet i Oslo. Ho (?) jobbar berre i engasjement og ønskjer ikkje å forplikte seg verken med familie eller bustad eller jobb. Ho observerer folk, trafikk og natur rundt seg, treffande fortald med artige detaljar. Godt nynorsk språk og underfundige skildringar. Forfattaren debuterer med denne boka, og eg gler meg til fortsettelsen!
Underfundig og fin samling med tekster - tanker, observasjoner med og uten sammenheng med hverandre.
Ingen diskusjoner ennå.
Start en diskusjon om verket Se alle diskusjoner om verketEg prøver ikkje å spare, men pengane hopar seg opp. --- Du har berre eit naturleg lågt forbruk, seier Peter. Han seier det som om han er legen min.
Alle drøymer om eit årshjul, draumen dukkar opp iblant: Det var no vi skulle hatt årshjulet. Av og til med ein viss fortviling nesten: NO! Akkurat no hadde det vore jævlig greitt å ha det årshjulet. Men skal det vere eit hjul, eller skal det vere ein strek, spør Tore. Ei linje? seier Liv. Ja, ein strek, seier Tore. Ein årsstrek. Ein sukk frå dei andre, men Lars synest faktisk ikkje det er ein så dum idé med ei linje, ein strek, seier Tore, han kosar seg med det, å stikke kjeppar i hjula for årshjulet på denne måten, det er det lett å forstå, på måten han seier det på, men kor skulle vi fått plass til den, spør Lars, kanskje på veggen i gangen, seier Liv, og så er møtet over.
Viss du blir gammal og vil starte ein samtale er det berre å gå på biblioteket og spørje: Er dette dagens?
Austlandsmannen kan gjere alt vestlandskvinna gjer.
Asketreet i hagen, det største treet i nabolaget. Eg står på altanen og ser på asketreet, med resten av huset i ryggen. Eg ser på asketreet gjennom heile året, veit korleis det ser ut vinter, vår, sommar og haust. Kanskje strekker rotene seg heilt til under Kiwi, som ligg like borti gata. Eg er på Kiwi vinter, vår, sommar og haust. Eg har ein jobb, kontoret ligg i enden av ein lang oppoverbakke, og der går eg, morgon og kveld.
Haugen har vakse. Ting eg burde ha gjort, dei står der, i synsfeltet mitt, og veivar med armane, men det er så mykje bråk, eg klarar ikkje høyre kva dei seier. Haugen av ting som har vore, er ein komposthaug. Den veks, heile tida, nytt lauv på toppen, men samtidig krympar den, sakte sakte, innanfrå, ting som smuldrar og blir til jord.
November må vere det næraste eg nokosinne kjem å leve under vatn. Kaldt og mørkt og vått og trestammane er brune og klissete som tang.