Ingen lesedato
Ingen favoritt
Ingen terningkast
Ingen omtale
Omtale fra Den Norske Bokdatabasen
Novellesamlinga "Vegar og villstig" inneheld Duuns beste noveller. Her er fleire trekk som tener til å binde novellene saman, dei handlar om ei leiting og ei livsens uro som skaper og øydelegg. Romanen "Ettermæle" nyttar kjende grep frå kriminallitteraturen. Eit mistenkeleg dødsfall har funne stad. Det syner seg at det finst djupner som menneska ikkje veit om, at fortida rommar skyld vi ikkje kjenner og at ettermælet styrer manns ferd.
Omtale fra forlaget
Novellesamlinga "Vegar og villstig" inneheld Duuns beste noveller. Her er fleire trekk som tener til å binde novellene saman, dei handlar om ei leiting og ei livsens uro som skaper og øydelegg. Romanen "Ettermæle" nyttar kjende grep frå kriminallitteraturen. Eit mistenkeleg dødsfall har funne stad. Det syner seg at det finst djupner som menneska ikkje veit om, at fortida rommar skyld vi ikkje kjenner og at ettermælet styrer manns ferd.
Forlag Aschehoug
Utgivelsesår 1997
Format Innbundet
ISBN13 9788203174940
EAN 9788203174940
Genre Spenning Klassisk litteratur
Språk Nynorsk
Sider 290
Utgave 1
Finner du ikke ditt favorittbibliotek på lista? Send oss e-post til admin@bokelskere.no med navn på biblioteket og fylket det ligger i. Kanskje vi kan legge det til!
Ingen diskusjoner ennå.
Start en diskusjon om verket Se alle diskusjoner om verketKjærleiken tåler alt, forteler dei. Alt som han ikkje ser ja. Og han er steinblind og stokkdøv, det er alt eg veit om den ting.
Tida går, forteler dei. Men det er vi som går. Tida blir liggande att ho, og lat henne ligge.
Du kan aldri vita deg trygg for kvinnfolktunga, har dei sagt.
Ingenting i verda var meir levande enn eit lik. Det låg der. Han hørte kor det låg der.
Å, mennesket er mykje bedre enn det har ord på seg for...
Der vart han liggande til det var slutt med han. Ein vêrsliten og draumlaus mann: Han hadde sett det livet kunne syne han, og litt til. Over andletet hadde der fare mang ei frostnatt, kunne dei sjå; og enda var der som ein liten smil av kveldsol over det, dei visste ikkje rettare å seie det, og den synte seg meir dess lenger det leid med han.
Mennesket lever for ettermælet sitt, og mennesket døyr for ettermælet sitt, og når det er gjort, kva da? Da har det same mennesket ikkje bruk for ettermælet sitt!
Skogen stod still og visste ikkje om nokon ting, ikkje eingong om sommarkvelden ikring seg. Telefontrådane ja, dei song og vitna, vitna og song, for natta og for ingenting, ja kva var det vi sa dei vitna om? Om ei meining i tilværet, ville einkvan fortele deg, om ei meining så djup at meiningsløysa er ikkje halvparten så umulig. Også er det meiningsløysa som heng der og syng. Det er forresten inni oss ho heng, men songen blir den same for det.