Takk, Horace Engdahl.

Boka vert kalla eit meisterverk og ein perfekt roman. Det kan vera mange motiv for å seia slikt, men det er ikkje sant.

Det er vel ikkje umogleg at boka prøver på å vera ein slags "perfekt roman" eller ein slags sjablongroman, men boka seier ikkje det. Det påfallande for meg er kor "konvensjonelt" eller "logisk" alt er. Til og med språket, som for øvrig er godt handverk, klart og utan unødvendig dilldall. Og den kronologiske fortellinga av eit liv. Kor opplagte ting som skjer, og ubalansen i komposisjonen som kjem av dette, det vil seia at dei 160 første sidene verkar for det meste unødvendige når ein ser på siste del av boka, der dei få "saftige" delene kjem (då er eg usikker på om det er ein slags kiosklitteraturhunger som gjer dei interessante for meg, eller om det er noko anna).

Det var ting eg likte i siste delen av boka, innsikter og "klokskap", svært gjenkjennbart, kanskje så enkelt og opplagt gjenkjennbart at det kunne forvekslast med det geniale, det vil seia det som alle trur dei kunne ha sagt om dei berre kom på det først. Eg lurar på om det er desse tinga som får folk til å lika boka.

Gode refleksjonar, tidvis glitrande med humoristisk snert.

Eit tillegg, eller kanskje ei slags oppdatering av Inger Christensens klassikar Alfabet. Men denne her er illustrert, og det på ein måte som verkeleg løftar leseopplevinga. Det er sjeldan.

Kvardagslige fortellingar utan fiksfakseri, behageleg flyt, knallgodt skrivne personar.

Eg pleier å avbryte bøker eg ikkje likar. Men denne las eg ut likevel, etter kvart kanskje mest fordi språket var så irriterande at det vart lærerikt å studere det, både på det stilistiske planet og det biletmessige.

Ellers trur eg vi kan kalle det ein psykologisk-realistisk roman om utruskap. Det som sit igjen etter lesinga er nokre teikningar som elskerinna hadde laga av jeg-personen som hadde sex med henne, og desse hadde ho vist til broren, men det vart omtrent berre nevnt i ein bisetning, sjølv om det verkar å vera heilt sentralt for å forstå psyken hennar og tilhøvet dei imellom.

Teksten forsøker dessutan å tematisere noko om mediesamfunnet, som tydelegvis ikkje har vore heilt vellukka, for ein av dei siste setningane må påpeike følgande: «Jeg leste brevet hans flere ganger, og opplevde en dyp uhygge og uro også ved vår samtid og ved meg selv».

Dette var i grunnen ei ganske fantastisk bok som glimtar av storheit. Nokre svært treffande innsikter om korleis me som kollektiv kritiserer den som tenker annleis. Hovudpersonen altså ein slik type (gal eller genial), og han lar seg ikkje avfeie.

Styrken til denne boka er at ho er er lettlesen og gir mykje stoff til å tenka på.

Svakheita er at mange tema blir for overflatisk behandla og boka mister retning og blir for fragmentert mot slutten. Forfattaren gjer nokre skeive nedslag i felt som ligg utanfor hans eige kompetanseområde. Likevel kan eg vera einig i mange av tankane. Problemet er at det ikkje framstår som klart for meg kvifor eg er det, og det burde vore forfattaren sin jobb å få fram her.

Forfriskande diktsamling som til tider begeistra meg stort. Ein type humor som òg kan overrumple lesaren med stort alvor.

Dette er ein fengande og velskriven roman. Eg likte spesielt korleis bygdelivet blir behandla både frå utsida og innsida. Denne fortener fleire lesarar.