Han Evald og steinbiten
Utom odden ligg han Evald. Han har juksa halle dagen,
Og no ser han etter solgangen at middag e passert.
Her e steike svart på fjorden, det har løktes han å drage
et bespottels av en hysemort som knapt e konfirmert.
Og no har hann gådd seg frampå førr å prøve inner-méa,
Men der e vesst same nøa, han førmerke ikkje liv.
Han har nettopp lensa legemet og heist opp oljeklean
då det kvin i juksahjulet som et ustemt positiv.

O, du frydens serenade førr et gammelt feskar-øre!
Her e voksent liv på fære kan han Evald fort slå fast,
og han tørr ikkje å bremse, sånn som fesken driv og kjøre,
sjøl om nylon nr. 90 tåle atsjellig med last.
Men så blir det stilt der nere. Han har endra framgangsmåten,
og han Evald tel å veive inn, førsektig, tak førr tak,
mens han gløtte utførr ripa, og får aue - under båten -
på et monster av et steinbitfjes med rødt og åpent gap.

Det e mest tel å bli skræmt av; ei allmektigheit så diger!
Han må veie trædve kilo - etter auemål taksert,
og han glise tel han Evald med en tanngar som en tiger,
og rundt heile kjeftamentet e han døktig dekorert:
Der heng pelken som han Evald sjøll førrnylig sleit ifrå seg,
samt et gammelt, ruståt hyseneip, og restan av en snik
med tre-fire famne nylontaum som han har tulla på seg,
og i nakken sett, gudhjelpemeg, en avbrekt flynderpik!

Han e merkt av kobbetenner, han har arr og sår i skinnet,
og en flekk rundt styrbords aue lyse blodsprengt og betent,
men han Evald synes blikket, attom hat og hellig sinne,
ber ei bønn om liv og nåde førr en dødsdømt delinkvent.
Og det e med hiken klar til høgg den rare tanken slår han
at det e førr en kollega no han bøddeløksa ber,
en som ikkje rømte fjorden då de ajnner strauk ifrå han,
og i staen førr å høgge dreg han kniven opp - og skjær.

Han blir ståanes og gape mens han ser at fesken færes
med en åttekroners gummimakk i kjeften som trofé.
Og han lure på et øyeblekk om ikkje meir bør skjæres,
før han rekk å koble praten tel med følgende beskjed:
- Se å snask deg ned tel Tarrebygda, dett førrvoksne asen,
så du unngår å bli omgjort tel filét med skalldyrsaus.
Her i fjorden e vi få igjen av urbefolkningsrasen;
du ska pinade få leve om eg sjøl blir middagslaus!

Utom oddan ligg han Evald i den gamle klinkasjarken.
Han har krydd neri lugaren, førr han trur 'kje han e fresk.
Og der sett han og fundere, liksom Noa satt i Arken,
på korleis det kan førsvares at man skjær ifrå seg fesk!
Ikkje har han nervetrøbbel eller feil på hydraulikken,
ikkje har han vore plaga før med steinbit-empati.
Men i rein og skjær førrbajnnels over utkantpolitikken
kan man glømme næringsvettet sitt og sleppe matfesk fri.