NOTTEVAK

I den tredje timen
dødens - min døds
før morgon - etter nott
når kulden er strengast
- og dødens land -
ditt fyrste kjærteikn bar meg over grensa
ditt siste ber meg til dei turre strå -

LJOS NOTT

Ventande på morgonroden
sender havet sine bodir i land

løynleg leikar bylja med strandsteinen
lukkar han inne i kyss etter kyss
for at han kanskje om ein tusun år
skal ha fenge rita inn ein hieroglyf
om so mange dei ljose nettar -

Veit du at kåveramsperlun
dirrar på stylken sin?
Det er når linerlun
andar i blomen inn.

Veit du at strengjin
som gjeng millom deg og meg
er lettare enn vengjin
på fivreld i honningveg?

Sjå bylgjetoppan!
Sjå dei kvite segl i himilsyni!
Attanfor dei er mine draumar.
Ein dag kjem dei att til meg
som bylgja der ute ein gong når strondi.
Og sjå, dei er kostelege som nye ting
og dyrebare som sæle minne.
Slå stillt, mitt hjarta!

DET SKRIV SEG I SANDEN

Det skriv seg i sanden
vind piskar det
regn javnar det ut

det kjem att og att
og vil tydast.

Ord sto der
eg stryk dei ord
fyrst eg ser dei.
Let vind piske dei,
let regn javne dei
dei kjem att og att
frå der dei er gøymde.

Blåklokka burti graset
vil bøygje seg mot sanden
skyggje dei flyktige teikn
anda dei inn -
gøyme dei,
ho læser dei inn i kalken
når kronbladi follar seg mot notti.

BLÅ KVELD

Med' skogen tek
dei mange ord
og svæver dei i blund

ein drope dogg
ber jordis saft
til nattfiolens munn

Ei hond av nott
eit hjartas bod
legg meg i jordis fang

Å Fader vår
du som er jord,
lær meg din viljes gang!

Nykelen

Dynni sto læst til stogo di
og skoddune dei var att,
men enno rauk det fra åren,

og ned i graset kring hella di
foten din nyss hadde trødd,
og ausa stod vassfylld ved kjelda;

utanfor stogo, i hagen din
skein det frå mange små ljos,
- dei hadde hondi de verna.

Der såg eg teikn ifra hondi di
- tindrande marinyklar,
duld under grønsvale blekkje.

Og blekkji var svale som hudi di
og blomen, mjuk som din smil,
lutte seg mot mine hendar.

Ja, dynni stod læst til stogo di
men eg tok ein marinykel
og læste upp stengde dynnar -

Og denne nykelen opna meg rom
dit føtane ikkje fekk trø
- burtanfor stader og stengsel;

då var eg innanfor veggane dei
som ikkje var timra av tre
men telgde av tid og timar;

der fekk eg kvile ved åren den
som ikkje var mura av stein,
men lødd opp av minne og lengsel -

Der baud du meg inn att i stogo di
og alle dei marinyklan
dei la du i hendane mine -

Å du einslege strandnellikk
som sender din djupe rosa smil
mot dei solvarme kiselsteinan,
du fortel meg meir om det
enn allverdis djupe tankar
og dei lærdes ihopfløkte ord.

Å - EIN BARNESOMMOR

Å - ein barnesommor
ein kveld eg sovna
med mold på hond og fot
der i den varme reini under konnet
som sto i nysprett aks og svævde
svævde meg -
Då var Gud.

For då eg vakna
Han strauk meg over hovudet
og rørde ved mi panne -

Men på vidda
skyt dei kalde kvite fennan
rygg imot himmilsyni,
og sender frå seg ljosegrøne, fyssande æar
som hiver seg i stryk
og kviler ut i stille løkjir og blå vatn
idet dei skjer seg veg gjenom endelause flottir,
fyrr dei slenger seg ut ivi bjørkelidan
I brusande sprang.