Avbroten
Tankevekkande og rik på kjensler. Og ei rekke tema tas opp - dødsstraff, organdonasjon, religion, frelse og tilgivning, liv, død, frihet... I denne boka følger vi ein rekke menneske som på ulikt vis blir involvert i ein sak kor ein dødsdøymd mann ønsker å donere hjartet sitt. Men, om han får den daudelege injeksjonssprøyta kan ikkje hjartet brukast. Vi følger ein av fangane i same fengsel, ein prest, ei advokat, samt ei mor (som er enke, mannen og den eldste dottera blei skoten av den samme mannen som no ønsker å donere bort hjartet sitt) og dottera - som er sjuk og treng nytt hjarte...
omlag halvvegs i boka hadde eg ikkje heilt gjort meg opp ein meining. Det blir litt for mykje religion etter min smak, men boka er interessant likevel og religionen er heldigvis ikkje framstilt som feilfri eller som "det riktige"
Starta bra, men så begynte eg å kjede meg. Kom ikkje nær nok karakterane, emosjonelt, til å bry meg tilstrekkeleg om dei. Religion og bibelprat fekk for mykje plass. Og ja... Eg veit ikkje eg blei rett og slett lei. Det er sjelden eg legg vekk ei bok som eg alt har lese halvparten av... Men ja.. Når eg sit og kikkar på klokka heller enn å nyte boka... Då er det ikkje særleg givande å lese. Livet er for kort og bøkene for mange til å bruke tid på bøker som. Ikkje fenger.
Vil berre påpeike at boka ikkje er dårleg... Ho traff berre ikkje meg. Språkleg sett er ho heilt ok, men ikkje noko å skrike hurra om. Så ikkje noko oppsiktsvekkende dårleg språk, men eg trur likevel at eit sprekere språk ville gjort boka betre og løfta historia såpass at boka blei meir innbydande og interessant.
Sist sett
