Tok opp at dinne etter nokon år.
Dei fyrste sidene minte meg om novelle skrivinga med hadde i norsk tentamene på ungdomsskulen, især ein veldig lang ein med ein tone som er lettlest og lett å skjøne seg på, eg trudde isåfall at det ikkje var meir å hente. Men så byrja det å gjere eit vist inntrykk på meg, for det var så gjenkjenneleg og relativt. Det å vere i ein ungdomsgjeng, å oppleve den syke forelskelsen, den pirrende kjenslen i at "crushen" din har nokon andre. Ditte hørest jo veldig tørt ut, som om det skulle vere ein "ungdomsroman" noko det absolutt er, yes?
Men ditte er ein ungdomsroman med dybde i. Skriven av ein forfattar som veit korleis ho skal fortelje. Den satte absolutt eit merke på meg ved slutten og hadde eg lest 20 sider meir frå forrige gong eg avbrøt, hadde eg lest dinne heilt ut.
Sist sett
