Eg har ikkje lest noko av Christopher Moore før, og veit ikkje heilt kva eg hadde venta, utover at det fort kunne vere humoristisk. Men ut frå omslaget og tittelen så er det rimeleg å anta at ein får ein lettbeint pastisj over Film Noir-sjangeren frå 1940-talet og der omkring. Og slik var det også, i alle fall i starten. Humoristisk og fin historie, der ein spelar på stereotypar som den einsame anti-helten, den tiltrekkande femme-fatale, dumme gangster-bøller, mystiske kinesarar etc etc.
Men gradvis så forsvinn noko av sjarmen. Stereotypane sklir ut av karakter, noir-stemninga blir ikkje fullt så noir lenger, og sjølve historia gjeng aldeles av skaftet. Det blir etter kvart minst like mykje sci-fi som noir. Og der det i starten var ein brukbar dose svart humor, blir det etter kvart noko overdrive hysterisk over morsomheitene.
Jaudå, det gjeng godt an å lese boka, og den var stort sett underhaldande. Men sidan den utvikla seg frå ein god start til ei retning som eg tykte var litt skuffande, så enda eg opp med å trille eit moderat terningkast på denne. Eg er ikkje avvisande til å lese fleire bøker av Moore, men eg kjem nok til å vurdere neste bok nøye før eg eventuelt startar på den.
Sist sett
