Eg har oppfatta det slik (internettetikette) at når ein skriv MED STORE BOKSTAVAR i kommentarfelt på internettsider og liknande stadar så er det om lag det same som om ein roper i ein debatt. Sidan Hassan gjennomført skriv dikta sine med store bokstavar, er det dermeld lett å tenke seg at han roper, nei brøler, tankane sine utover publikum. Eller lesarane. Og han har mykje på hjartet.
Det er stort sett stemningsrapportar ein får i denne boka. Bilete frå ein trasig oppvekst med ein valdeleg far, frå ei karriere som ungdomskriminell, frå institusjonsliv og så vidare. Rotlaus ungdom på rim, det vil seie, her er ikkje så mykje rim. Men i tillegg til å vere ei diktsamling, så er dette også langt på veg ein sjølvbiografi. Hassan er av palestinsk familie, og har vokse opp i Danmark. Han greier å setje ord på det å kjenne seg utanfor, og på viljen til å sprenge grenser. Og på ein måte sprenger han vel grenser når han kan kanalisere så mykje sinne og frustrasjon inn mellom to permar.
Eg er ingen diktkjennar, så når eg trillar det terningkastet eg gjer så seier det ganske lite om kvaliteten på Hassan sitt verk. Derimot så speglar det kor godt eg likte å lese igjennom denne samlinga. Enkelte av dikta tykte eg var veldig gode, andre var litt vittige, atter andre sa meg ganske lite. Litt blanda altså, men stort sett bra.
Sist sett
