Var på jakt etter ei lettlest feel-good bok, og fekk nøyaktig det eg leita etter. Heilt klart blandt det betre innanfor denne sjangeren som eg kallar for "feel-good- chick-lit". Trur mykje av årsaka til at denne falt såpass i smak har noko med karakterene å gjere, særleg hovudkarakteren, Demi, som eg fekk veldig sansen for. Det er sjeldan eg kommer over karakterer som henne utan å nærmast føle meg pressa til å like h*n på grunnlag av personens vanskelege fortid o. L men her likte eg Demi godt utan at det var fordi eg berre syntes synd på ho. Ho framstår ikkje som stakkarslege i det heile tatt, til tross for ein tilsynelatande trøblete fortid. Og det er også ein pluss-"tilsynelatande trøblete" - for dette med historia hennar ymtes så vidt frampå og utan at boka fokuserer på dette. Føler ofte at "slike" bøker dveler veldig med forhistoria for å melke ut mest mogleg smerte og pine ut av fortida... Det skjer ikkje her og nettopp det gjer boka veldig mykje betre enn andre bøker i samme genre
Sist sett
