Ei periode for nokre få tiår sidan sidan så gav Det norske samlaget årvisst ut ei lita vitsesamling med «norske smil» i tittelen, og med Herbjørn Sørebø som redaktør og med Audun Hetland som illustratør. Denne boka, Glade norske smil, der den fjerde i serien. Omslaget med ein bukselaus viking skulle tyde på at dette er ganske dristige saker. Men med få unntak så trur eg desse vitsane fint kunne passere på ein alminneleg bedehusfest.
Sørebø har eit lite forord til boka, og dette er kanskje det mest givande. Ikkje fordi det var så hylande morosamt, men fordi eg fleira gangar vart sitjande og lure på kva i all verda som var poenget. Sørebø var ein underfundig kar, eg trur kanskje det var han som fann opp begrepet. Eller nokon fann opp begrepet for å beskrive Sørebø. Gløym Per-Mathias Høgmo og kommunestyremøtet i Gratangen, det er ingen som nærmar seg Sørebø når det gjeld å få folk til å lure på kva som er poenget.
Sjølv om ikkje samlinga er inndelt i delar med overskrift, så er der likevel ei viss tematisk ordning. Geistlige vitsar for seg, militærvitsar for seg, jaktvitsar for seg, etc. Men ikkje utan unntak, dei to indianarvitsane var ikkje samla. Felles for dei fleste vitsane var likevel at dei ikkje var meir enn middels morosame. Derfor blei det berre eit middels terningkast på boka.
Sist sett
