Taliban tok over det meste av Afghanistan i 1996, og styrde landet etter strenge religiøse reglar fram til 2001. Sport var stort sett forbode, med cricket som eig heiderleg unntak. Ein viktig grunn til at cricket kunne aksepterast var dei sømelege klesdraktene til spelarane. Som eit tiltak for å betre det internasjonale omdømet sitt freista Taliban å bli medlem i det intenasjonale cricketrådet.
Med bakgrunn i dette har Murari dikta i hop ei ganske bra forteljing. Rukhsana er ei jente frå ei priviligert familie i Kabul, har studert i India, og jobbar som journalist når Taliban tek over makta. Det må ho naturlegvis slutte med. Ho må i det heile slutte med det meste, og gøyme seg inne i eit laken. Men når Taliban kunngjer at dei skal satse på cricket, og at dei skal arrangere ei cricktet-turnering der vinnarlaget får reise til Pakistan, så trommar Rukhsana i hop nokre av søskenbarna sine for å lære dei dette spelet. For Rukhsana spelte nemleg cricket i India, ho var til og med brukbart god.
Boka startar kjempebra. Skildringa av stemninga då Taliban tok over makta var det klasse over, likeeins sinnet og maktesløysa Rukhsana kjenner over å gå frå ein medborgar til ein usynleg rekvisitt i heimen. Eg hadde rett og slett «terningkast 6-kjensle» i nokre kapittel i starten. Men så dabbar det sakte men sikkert av. Prosjektet med å lage ei spanande historie ut av cricketlaget med søskenbarn endar med eit mageplask. Det blir for mykje «Bobseybarna-utvegar» og romantisk kliss.
I sum ble det såleis ei om lag middels leseoppleving. Den gode starten berga eit terningkast 4 for boka.
Sist sett
