Tidlegare i år las eg Gert Maak sin murstein "Europa" (som også har gått som tv-serie) i to strekk - rystande lesing. Det siste hundreåret har gått inn som ein einaste samanhengande krigs- og nødstilstand for Europa, frå den russiske revolusjon via første verdskrigen, borgarkriger i Spania og Hellas, vinterkrigen i Finland, nazi-Tyskland - og til slutt borgarkrig i det tidlegare Jugoslavia. Ingen del av verda har forårsaka så mykje elende for seg sjølv og andre som Europa - men heller ikkje så mykje venleik. Og gløym heller ikkje den verdsomspennande krafta som går ut frå paven i Roma.
Men summen av Europa er nedslåande. Eller sagt med andre ord - eit galehus. Gert Maak si bok var ein vekkjar. Patrik Ouředník si bok er kortversjonen av denne galskapen, gjørma av gammalt hatsk arvegods og skrekk-kabinett. Og ved å blanda fakta og observasjonar i ein repeterande rytme som ei slags plate med ein masse hakk i (er ikkje før forbi det eine hakket så kjem det neste og hogger seg fast) gjer Patrik Ouředník dette til ein endå meir skremmande historie.
Kva skal ein kalla dette for - sakprosa, esayistikk? Eg ser på boka som prosalyrikk, i ein stil som Patrik Ouředník har vore åleine om så langt.
Og no brenn asylmottak i Tyskland og Sverige. Det er framleis hakk i plata.
Sist sett
