Det er nok litt tilfeldig kva for bokomtaler eg klikkar meg inn på (eller kanskje er det eit mønster, men då er det i tilfelle undermedvitet som styrer). Ja, det hender eg klikker på omtaler av bøker eg har lest, spesielt dersom omtalen er på meir enn 2-3 ord. Men like ofte er det nok for å sjå omtaler av bøker eg vurderer å lese, eller som eg av andre grunnar er nyfiken på. Og innimellom kan det vere eit eller anna ved tittelen eller dei første orda av omtalen til ei for meg heilt ukjend bok som fangar interessa mi. The Martian blei eg vel kjend med på denne måten, dersom eg hugsar rett.
Eg likar best omtaler som ikkje berre seier noko om kor godt eller dårleg vedkomande liker boka, men også grunngjev kvifor. 3-5 avsnitt tykkjer eg er passeleg, det er sjeldan eg les heile omtalen dersom den er særleg lengre enn dette. Eg freistar også (med vekslande hell) å halde meg til denne lengda når eg sjølv skriv omtalar.
Det gjer meg ikkje så mykje om omtalen røper noko av innhaldet, med mindre det er eit vesentleg poeng a la kven som er mordaren i ei krimbok. Det er ein kunst å avsløre akkurat passeleg mykje i ein bokomtale, og det som er passeleg mykje for meg er sikkert ikkje passeleg mykje for alle andre.
Viser 1 svar.
Selv legger jeg inn bokomtaler som ofte er svært lange. Først og fremst har jeg skrevet dem for meg selv, fordi når man leser mye, er det lett etter en tid å glemme hva den enkelte boka egentlig handlet om. Og det er jo dumt! Man trenger rett og slett en påminnelse for å friske opp innholdet. Naturligvis kunne jeg ha holdt dette for meg selv. Men kanskje det finnes også andre som av og til ønsker en slik påminnelse (repetisjon av innholdet) derfor tar jeg gjerne alt med i omtalen. (Og har leseren av omtalen allerede lest boka, er det ikke så farlig om det røpes hvem som er morderen.)
Sist sett
