Bokelskere.no

Du verden, for ei bok!

Machado de Assis blir rekna for å vere Brasil sin fremste forfattar, og denne boka blir reikna som starten på realismen i Brasil.

I boka fortel Brás Cubas, ungkar frå ei velståande familie i Rio de Janeiro, om livet sitt. Det spesielle er at forteljaren er avliden og han fortel dermed frå det hinsidige, noko som gjer at han kan vere absolutt ærleg om alle hendingar, og tankar han har hatt omkring dei, i livslaupet. Han avslører mellom anna på finurlege måtar korleis velgjerningar eigentleg er styrt av forfengeligheit, som t.d. når han gjer eit stort nummer av å finne den rette eigaren av ein gullmynt han har funne, samstudes som han ikkje bryr seg det minste om det same når han seinare finn ein større pengesum.

Ein vesentleg del av boka handlar om kjærleiksforholdet til Virgília, som er gift med ein ambisiøs politikar. Trekantdrama er visst ein vesentlig ingrediens i realismen etter det eg har forstått.

Det mest tiltalande med boka er dei mange krumspringa, der forteljaren vekslar mellom å skildre hendingar han hugsar, kvasi-filosofiske betraktningar, og dialog (?) med lesaren. Hadde eg levd for 133 år sidan, då boka kom ut, ville eg kanskje ha meint at dette var det mest forfriskande eg nokongong hadde lest. Men sidan eg lever i ei anna tid, og er påvirka av andre impulsar, er den subjektive leseopplevinga slik at eg gir ein sterk 4'er til denne. (Eg vil anta at lesarar med vidare litteraturkunnskap enn meg sjølv vil vurdere den høgare)

Boka skal straks kome ut i norsk utgåve. Det slo meg under lesinga at det må vere ei formidabel oppgåve for oversetjaren å få fram alle dei finurlege poenga i forteljinga på ein overtydande måte. Eg heier på Brás Cubas og oversetjaren Christian Rugstad, lykke til!

Skulle det bli mageplask så finnest det eit botemiddel: "Brás Cubas' medisin mot melankoli"!

Da har jeg lest den norske utgaven, oversatt av Christian Rugstad, og det var en på alle måter fin leseopplevelse. Enig med deg, både i at alle krumspringene var det beste med romanen, jeg humret godt flere ganger og også når det gjelder tidsaspektet. Men likevel en fornøyelig roman. En sterk firer også fra meg.
Den falt såpass i smak at jeg nok også kommer til å lese Dom Casmurro etterhvert.

Ein eller annan gang kjem eg nok også til å skaffe meg den norske utgåva av desse bøkene. Mest for å sjå korleis oversetjaren har løyst oppgåva.

Noko eg har lurt på; kva navn har oversetjaren gitt til remediet som Cubas tenker på å koke saman i eit av dei første kapitla, som skal kurere tungsinn eller melankoli?

Han har kalt det plasteret, et anti-mismot plaster som var ment å lindre menneskelig melankoli.
Nå ble jeg nysgjerrig også - stemmer det sånn noenlunde med originalen?

Jeg tror ikke du vil bli skuffet over oversettelsene. Jeg kan ikke spansk, men har lest mange bøker Christian Rugstad har oversatt, og de er alle en fryd å lese. Jeg synes han er en fantastisk oversetter.

"emplasto" stend det i originalen, som tyder grautomslag (eg visste det ikkje, måtte slå det opp i ordbok medan eg las). Eg tenkte at sidan dette er forholdsvis uvanleg no til dags, så ville det sikkert vere teneleg å nytte ei anna nemning, og eg var nyfiken på kva oversetjaren ville gjere. Plaster er etter mitt syn eit godt val.

Eg trur ikkje eg har lest noko som Rugstad har oversatt enno, men eg skal legge meg på minnet å sjå etter han i framtida.