Bokelskere.no

Eg var sporadisk innom bloggen til Linnéa i tida 2010-2011 og fann den svært underhaldande. Spesielt godt likte eg dei mange tankespranga i blogginnlegga hennar, sprø innfall i tekst og bilete, og ei salig blanding av sjølvironi og spark til omverda. Derfor hadde eg høge forventningar til denne boka, sjølv om eg på førehand visste at den i hovudsak kom til å handle om hennar oppleving av psykiske plager og anoreksi. Men eg var ikkje førebudd på at nesten alt anna skulle vere skrella bort. Boka framstår som ein sjukdomslogg, og ein får nærmast kjensla av at livet i alle dei drygt 15 månadane boka spenner over har handla om å isolere seg og fokusere på å la anoreksien blomstre. Det er fælt å lese, spesielt når ho skildrar opplevinga av å sjå seg sjølv som oppblåst og tjukk medan ho egentlig er radmager.

Kvifor fekk eg ikkje med meg at det stod så ille til medan eg las blogginnlegg i den same tidsperoida? Eg måtte nesten scrolle igjennom bloggen på nytt og sjå. Der er jo mange blogginnlegg om positive hendingar i same tidsperioda, eller for ein utanforståande framstend det i allefall som positivt; vann pris som årets blogger, blitt laga reportasje om i fleire vekeblad/magasin, vært på fleire rockefestivalar både innanlands og utanlands og deltatt i "Fangene på fortet" på TV3. Men når eg ser over blogginnlegga på nytt i lys av boka ser eg også meldingane om antidepressiva, isolasjon, søvnproblem og stålkontroll over matinntaket. Eg har altså silt bort dette frå bevisstheita tidlegare. Kanskje det er det som er nøkkelen til betre psykisk helse? Sjølvbedrag, oversjå det negative og feste seg ved det positive?

Men tilbake til boka: til trass for at skrivestilen til tider er til å kjenne att frå bloggen, med solide doser sjølvironi, så greidde eg ikkje å bli begeistra for den. Det vart nesten klaustrofobisk å bli med forfattaren inn i denne negative spiralen som ho skildrar, og det var ein lettelse å sleppe fri etter siste side. Når det er sagt, så er det åpenbart at Linnéa har talent for å skrive. Derfor håper eg at det kjem fleire bøker frå denne forfattaren.

Eg kom tilfeldigvis over eit intervju med Myhre i vårprogrammet 2013 for Deichmanske, der ho seier

"De som allerede var lesere av bloggen min, hadde nok forventet en historie krydret med humor og artige skråblikk. Men så fikk de det motsatte. Det hadde de godt av"

Treffsikker kommentar, som vanleg.