Eg las om denne boka i Stig Sæterbakken si essaysamling Dirty Things, og fekk med ein gong lyst til å lese henne. Dette er den mest interessante romanen eg har lese på svært lenge, og den har ei verkeleg unik sprengkraft i dei openberringane som lesaren opplever i løpet av boka.
Etter kort tids lesnad slo det meg for øvrig at denne boka har mykje til felles med den greske filmen Dogtooth, som også handlar om eit søskenpar som er isolert frå omverda. Det skulle ikkje forundre meg om denne boka er ei inspirasjonskjelde for filmen, som for øvrig også er eit filmatisk meisterverk av dei sjeldne.