Bokelskere.no

DET BLE LYST
og det ble du

skriket som bevis
for at du hører til hos oss nå
ute i lufta
den fins i overflod her
forsyn deg

du begynner
i armene våre
under øynene våre

et ansikt
så nytt og gjenkjennelig
alt fins her
men du må finne det

Jeg spør bartenderen
om han husker fyren jeg dro med
om han kjenner ham
eller noen han kjenner
har han vært her før
med andre damer eller

Bartenderen vet ikke hvem jeg snakker om
men se på deg da, sier han
du gløder jo

I BOTNEN AV BÅTEN

alltid har eg tenkt
at døyr far, døyr frendar
døyr eg det same, men aldri at
det skulle skje no, like etter stilla
på åkeren, ikkje noko kan eg seie, og
ikkje noko kan eg gjere, må berre sitje
her, ikkje sjå på kista eller mor mi som
sit under frynsesjalet sitt fremst i båten
ikkje sjå på systrene eller spelemannen
eller roarane eller abelone med barnet
i magen, berre på årene i det kalde og
klare vatnet, og vite at månen min
måne, far min sin måne, han lyt
eg gje vidare til son min og
son hans og son hans att
måne i ny og måne
i ne, i ring og
i kring

[...]

og sjølvaste
blåklokkehimmelen
skal eg hekte ned til deg
kviskrar eg, leggje han
som det finaste sjal
kring skuldrene
dine

MÅNEN

ligg og skal sove, men
i lyset frå grua ser eg røyken
som stig opp i ljoren og ut, og langt
oppe i det mørke er det noko så kvitt og
blankt, kva er det eg ser i himmelsynet, seier
eg, å, det er månen, seier far, tek meg på armen
og slår kvitelen kring meg, ber meg ut stovedøra og
ytste døra og så ut i den kitlande, kaldklare natta, ved
den store bjørka snur me, far peikar opp i det blåsvarte
og seier sjå månen, endre, han har alltid vore der og skal
alltid vere der, er det ikkje fint, jau, seier eg, og i dagane
som kjem, skal eg ofte spørje etter månen, og far min og
eg skal gå ut på trappa, stundom kan me skimte noko
bak skodde og regn, stundom kan me sjå han som
ein sigd oppe på himmelen, men mykje av tida
er han ikkje å sjå, og far seier at han gøymer
seg nok, gjer som han vil, er heldig slik
og sidan skal dette vere det første
eg hugsar

jeg liker
å stå under et tre
om høsten
når bladene er gule
og røde

jeg er klar over
at det
til en viss grad
handler om
biologiske faktorer
men det er så mange
ja
hva skal jeg si
psykologiske
prosesser som ligger utenfor det vi kan
kontrollere

jeg tror ikke
jeg forstår deg 100 %

jeg tror ikke
jeg forstår deg 100 %
heller

OKEI
sier jeg
reiser meg
tråkker på en legokloss
og innfører ro og orden

FARMOR ER DØD!

skriker jeg
til slutt
i bilen

og angrer naturligvis umiddelbart
Farmor lever
Vi er bare to og en halv time unna juleferie hos henne

Så masingen etter farmor
i denne snøen og køen og føret og humøret

Prøver å finne reversen
Skru på ryggelysene
Men juleoverraskelsen skal nok pakkes opp snart

GJETT HVA MAMMA SA!

La ikke solen gå ned over din vrede
men hvis vreden skjer etter solnedgang
Hvis den skjer om natten
Hvis dere plutselig mister tonen
og takten
fordi ingen tåler nattevåk

Og dere hvisker vemmelige ord
som suser over endelig sovende barn
og dere sovner

Og dere våkner
for tidlig
og solen har stått opp over din vrede
og morgenkaos
og arbeidsdag
og ettermiddagsstrev
og barnevakt og møter

Levereglene holder ikke lenger
og solen går så tidlig ned nå i februar

Vi står som treller
og triller vogner
Vi triller drømmer
som triller vekk
Det triller tårer
og synges triller
som skal trylle
trollunger tyst

1

eg går inn på kaféen
trampar av meg slaps
våt snø i håret
du kan vera
alle her inne i lokalet
tenkjer eg
for alle sit med ryggen til
ved kvart sitt bord
som ein svart/kvit film av Fellini
eller Alain Resnais
der alle røyker og
blar i kjempestore aviser

men det kan du ikkje
for vår forteljing startar no

me skriv fyrste scene saman
me hugsar det som ikkje finst endå

alt lyset som gøymer seg inne i skogen, treet sine
inste tankar

du snur deg

av alle historier
vert denne

vår

33

vil eg nokon gong gjera mot deg
det du gjer mot meg

du som riv meg laus frå verkelegheita
som ei godsvogn

rullande nedover i full fart
mot den glitrande

byen

40

at
mor mi vaska huset kvar dag

det kunne verka som om ho
gjorde det for å sleppa tenkja på det ho
ikkje ville tenkja på
at ho prøvde å skura vekk flekkane
som hadde festa seg til livet

som liten gut sovna eg til
støvsugaren sin klagesong i etasjen under
eller ulven i heimen som bror min kalla dyret
det som trufast fylgte etter mor mi
overalt i huset

til slutt sa far min
me kan ikkje ha det slik lenger
snart kastar eg inn handkledet

ikkje på golvet
svarte mor mi
og vaska han ut av huset

eg vil berre at du skal vita det

43

at
dersom du er ledig
vil eg booka deg frå no og
framover
nei, eg treng ikkje avbestillingsgebyr
treng berre ei stadfesting
på at du har motteke
henvendelsen og
at du er den du seier du er

den som dreg sommarfuglar ut av mine drakar

54

i dag tidleg høyrde eg på radioen at fleire bilar hadde
sklidd inn i kvarandre på Hardangervidda

på min vinterveg kjedekolliderer kjenslene når du brått
dukkar opp i mitt køyrefelt

du lasta med lyse dagar glade

smeller inn i frontallappen som ein morosam tanke eg
lenge har gløymt å tenkja på

Det har for lengst gått opp for meg at det ikke finnes noen som er modigere enn andre, det er bare snakk om hvem som tåler å møte smerten når den må møtes.

[...] jeg vet at det noen ganger i livet ringer en liten bjelle ved øret ditt. Det kan skje når du står overfor en kvinne, på et spesifikt sted, mens du holder på med noe du liker. Derfor, skulle jeg gitt noe råd til barnebarnet mitt Federico, bare ett eneste, måtte det bli dette: Når du hører den vesle bjella, løft da på hodet og spiss ørene, for da står du overfor en av livets usynlige avsporinger, og jeg kan forsikre deg om at det bare tar deg et øyeblikk å velge den gale retningen.

Hver gang jeg går på et offentlig toalett, takker jeg Gud for å ha denne tingen hengende mellom lårene. Hadde jeg vært en kvinne, ville jeg tisset i buksene med de lange køene.