our backs
tell stories
no books have
the spine to
carry
-women of color
how is it so easy for you
to be kind to people he asked
milk and honey dripped
from my lips as i answered
cause people have not
been kind to me
Er glad for at fleire lesarar får ta del i det som bør vere obligatorisk lesing for bokelskarar: Ei bok om å lese. Hadde tenkt å lese romanen på italiensk sidan eg har vore gjennom han på norsk før, men originalen ser ut til å vere vanskeleg å få tak i. Likevel kan det hende eg kjem med kommentarar innimellom.
Epilog. III Lille Iljusjas begravelse. Talen ved stenen
I ei god bok er ingenting tilfeldig. Vi hugsar gutane som kasta stein og at Aljosja var heime hos den sjuke Iljusja. Nå er Iljusja daud, «to dager etter dommen mot Misja»; ja, dommen; dette er ikkje eit kristent verk for ingenting. I spissen for gutane ved grava er Kolja Krasotkin, veslevaksen som alltid: «Merkelige saker, Karamasov! En sånn forferdelig sorg, og så skal det plutselig serveres pannekaker. Et underlig trekk ved vår religion!» Ved kista finn Aljosjo nokre smågutar; det er neppe tilfeldig at dei er tolv. Kolja snakkar om steinkastinga, og Aljosja ber forsamlinga om å ta vare på minnet om Iljusja. «Å, kjære barn, å, kjære venner, frykt ikke livet! Hvor skjønt er ikke livet når du bare gjør noe godt og riktig!» avsluttar Aljosja, med referanse til Sosima tidlegare i verfket.
Som vi har sett før, meiner Dostojevskij at det bare er ved å elske livet at vi kan fatte meininga med det. Vi skal òg elske synda og lidinga; det er lidinga som foredlar oss som menneske. Eg las for ikkje lenge sidan at Lenin sette Dostojevskij høgt, men dette med lidinga likte han dårleg. Det skjønner eg godt. Men Karamasovbrørne er uansett vakkert og nydeleg skrive.
«Yo creo que tarde o temprano el mundo será socialista, quiero que lo sea y mientras más pronto, mejor.» (Gabriel García Márquez)
Eit nytt bod gjev eg dykk: De skal elska kvarandre. Som eg har elska dykk, skal de elska kvarandre. På det skal alle skjøna at de er mine læresveinar: at de har kjærleik til kvarandre.
[Joh 13,34-35]
Sanneleg, sanneleg, eg seier dykk: Fell ikkje kveitekornet i jorda og døyr, blir det verande berre eitt korn. Men døyr det, gjev det stor grøde. Den som elskar livet sitt, mistar det. Men den som hatar livet sitt i denne verda, skal berga det og få evig liv. Den som vil tena meg, må følgja meg, og der eg er, der skal tenaren min òg vera. Den som tener meg, skal Far min æra.
[Joh 12,24-26]
for det som er fått i vondskap, i vondskap tapes.
[...], men et vakkert minne fra barndommen er kanskje den aller beste oppdragelse.
Eg er den gode gjetaren.
[Joh 10,11]
[...], eg er ikkje av denne verda.
[Joh 8,23]
... men de skal døy i synda dykkar.
[Joh 8,21]
Cuando [Guillermo Valencia (1873–1943)] ingresa al seminario de Popayán, aprende latín, griego y otros contenidos del pensamiento griego que, según él, le facilitaron el dominio de claridad, la síntesis y la mesura en su oficio de poeta.
Eg er lyset i verda.
[Joh 8,12]
Den av dykk som er utan synd, kan kaste den første steinen på henne.
[Joh 8,7]
La burguesía exige una poesía más y más aislada de la realidad.
Epilog II For et øyeblikk ble løgnen sannhet
Aljosja dreg til Mitja på sjukehuset. Etter ei stund kjem Katja, og etterpå Grusjenka. «Men det er ikke du som trenger min tilgivelse, men jeg som trenger din», seier Katja til Mitja. Grusjenka vil ikkje tilgi Katja. Nykelreplikken er vel noko Aljosja seier til bror sin tidleg i kapittelet:
Gjennom lidelse ønsket du å bli gjenfødt til et nytt menneske. Men
hvis du tar på deg dette tunge martyrkorset, vil du bare føle skyld i
ditt indre. Og denne skyldbevisstheten vil kanskje være en større
hjelp til å bli et nytt menneske enn dine kvaler der borte.