Bokelskere.no

Akkurat det kan eg vel ikkje hjelpe deg med, men eg tok denne boka som lydbok no, med Rut Tellefsen (veldig god, bortsett frå når ho er Lavrans og Edvin), og denne kontrasten som du nemner, blir sjølvsagt tydeleg. Det som slo meg no, fyrst og fremst, var at det er så godt å kunne nyte eit kunstverk når ein kjenner det. Og denne boka kjenner eg godt - etter mange gongers lesing i tillegg til film, dans og teater. Ta berre opninga, der vi høyrer om sinnsstemninga til Ragnhild. langt ut i boka forstår vi årsakene til at ho er som ho er. Så: Sluttscenen mellom Ragnhild og Lavrans må vere noko av det sterkaste i norsk romankunst. Dei er aleine, dei to, nakne til grunnfjellet - eit typisk Duun-motiv, forresten (Undset kalla han då òg Noregs største diktar). Kven er så rein at han kan kaste den fyrste steinen? Kven sit ikkje i glashus? Ved at Undset har laga denne ramma for kjærleikshistoria mellom Kristin og Erlend, får tematikken ein ekstra dimensjon: Kven er vi? Kven har rett til å dømme?

Ja, García Lorca (merk deg at han fyrst og fremst heiter García, ikkje Lorca - altså: García Lorca) er mangfaldig. Alltid dette: begjær og død, begjær og død. Så tvers igjennom lyrisk, så tvers igjennom realistisk - hardt! Det udefinebare andalusiske - livet, døden, kjærleiken, poesien, det harde livet. Alt dette blir blanda og gir kraft til eit drama som byggjer på sanne hendingar. Gjendiktar Kari Näumann får frsm dette i ei til tider nesten like levande og talande omsetjing som originalen. I dei beste partia bankar hjarta like kraftig - og like ømt - som hos García Lorca; andre parti er dessverre meir prosaiske. Men alt i alt kjem ho relativt heldig ut av dette gjendiktingarbeidet!

Godt å sjå at nokon kan skrive at det store ligg "i" linjene, og ikkje "mellom". Det som står der, står der. I gode verk både på det konkrete og det - ja, kva skal ein kalle det? - tematiske og derfor det abstrakte planet. Takk for bidraget. "I linjene", ja - kvar elles?

Synsvinkel og forteljarteknikk er ikkje alltid like enkelt å kommenetere i eit litterært verk, men Jakob Lothes "Fiksjon og film. Narrativ teori og analyse" kan vere til god hjelp. Her får ein ikkje berre litteratur, som denne lesaren meiner er blant dei viktigaste ingediensane i livet, men òg film (der denne sjåaren er svært, svært kresen). Lothe går grundig inn på mange felt innanfor narrativ teori og trekkjer fram talrike eksempel, m.a. Blixens "Babettes gjestebud" (seinast i dag snakka eg med ein kar frå Irland som kjente filmen). Dette er gjort på ein tydeleg og derfor også pedagogisk måte. I andre delen av boka går Lothe inn på konkrete litterære meisterverk og filmatiseringa av dei som eksempel - for meg er særleg behandlinga av Kafkas "Der Prozess" og Joyce's "The Dead" interessant og ikkje minst lærerik. Eg blir aldri ferdig med "The Dead", og Lothe har gitt meg fleire perspektiv på novella og filmen.

Eg kunne vere einig med deg, men ti tusen bokelskarar tenkjer ikkje likt. Ikkje har vi alltid like god tid, heller. Eg synes tat det er flott med ein variert nettstad, og eg renkjer i liten grad over dei ulike typane av form på og engasjement i innlegga.

Interessant som kulturhistorie: Formidling av romersk og italiensk kunst utanfor dei store byane i mellomkrigstida, tydelegvis av og for menneske som kunne reise til og i Italia utan dei store pengesorgene.

Ustyrteleg morosam roman om identitet, om å finne seg sjølv. Ikkje lett, det, når faren til hovudpersonen er irsk erkenasjonalist, og mora har tysk nazibakgrunn. Men på denne måten blir romanen også ein roman om farene ved nasjonalismen - som kan verke frigjerande i éin samanheng, men som i ein annan samanheng kan få tydelege trekk av tankegods som det kan vere lite lurt å identifisere seg med ...

Eg ville heller seie at å adoptere eit barn vil seie å gjere barnet til sitt eget, både kjenslemessig, praktisk og rettsleg. Eg har to barn, ein adoptert son og ei dotter fødd som mitt "biologiske" barn. Å behandle berre det eine "som" det andre synest eg blir feil. Eg behandlar begge som mine eigne, og eg behandlar son min på same måten som dotter mi og dotter mi på same måten som son min. Og begge kjente eg like dårleg då eg fekk dei. Begge måtane er like flotte måtar å bli far på.