Bokelskere.no

Interessante spørsnål, men lyt bli ferdig med den gamle antikvitetsbutikken fyrst ...

Eg svarar deg, for det ser ut som om du hadde det fyrste innlegget (eg kan ikkje fordra fleire trådar):

Fyrste delen er Bare mjuke pakker under treet, som eg lånte på biblioteket så langt tilbake som i 2005; ingen tittel fangar vel betre opp livssituasjonen til personane – nei, det heiter ikkje «karakterar» – i eit litterært univers. Her heiter universet Skogli, ikkje utan parallellar med Granli utanfor Kongsvinger. Levi – ja, vi er på fornamn, Levi og eg – fangar opp desse lagnadene som får mjuke pakkar, dei som ikkje heilt fiksar alt, som ikkje er heilt A4 i livet. Best likte eg, trudde eg, da eg hadde lese eit stykke, den novella som har gitt tittelen til samlinga, om han som gjer kål på rivalen, Lars Roar med H. Hroar. Og så fall eg for nr. to, «Så rekker eg deg nu med glede min hånd», der hovudpersonen er ein liten gut som mislykkast på juleavslutninga på skolen, men som fører mora saman med lærar Nilsen. Det var fram til eg kom til «Sebrafinger» i den delen av boka som er henta frå Alt det som lå meg på hjertet, frå 2009. Og så vart eg hekta på «Indianere», om to ungar som mister kontakten med vaksenverda, tek det heilt av – fram til «Den mørke sida av månen»; berre sjå på innleiinga:

Da jeg var tenåring, hadde jeg en plakat med Neil Armstrong hengende over senga mi. Jeg har tenkt mye på ham i det siste. Neil Armstrong og Jesus. Mørke flekker. Ting du vet er der, men ikke kan se. Neil Armstrog som umulig kunne vite om han noen gang kom tilbake til jorda. Og så har jeg tenkt på den gamle forstanderen på Eben Ezer som sa han ville brenne Bibelen hvis astronautene fant liv der oppe. Stadig oftere har disse to tingene smeltet sammen til én det siste halvåret mens jeg har stått i vinduet på soverommet vårt og kikket opp på månen. Jeg lurer på om Neil Armstrong noen ganger ble fylt av frykt for hva som kunne skjule seg på den mørke sida der oppe, eller om han var så opptatt av øyeblikket at han klarte å fortrenge alle tanker på hva som kunne gå galt.

Og enda sterkare blir dette når ein er ferdig med novella, når ein veit kva dette er innleiinga til. Eg veit ikkje kva eg har i vente før eg kjem til «Kva ville Donald ha gjort?». Kanskje er dette toppen: ein son, ein far, ei mor og eit postbod. Motivet frå «Så rekker eg deg nu med glede min hånd», om lærar Nilsen, kjem att her: Humor – framfor alt! Og dette: eit barnesinn, eit møte mellom vaksenverda og barneverda, ei skildring av det moderne livet og barn som prøver å få orden på alt som skjer. Og så kjem eg til den aller siste novella, der eg ser dette:

Det er forskjell på gamlekjærester og ekskjærester. Ekskjærester er de som stikker av med unga dine, trekvart av huset og halvparten av lønninga de nærmeste ti årene. Gamlekjæresten din er hun med de klareste, blåeste øynene fra da du var ung, henne du delte nedoverbakkene med, henne som med et smil gikk fra deg på sletta før motene tok til. Henne som du bare opplevde fredager og lørdager med.

Nei og nei, som Levi Henriksen kan skrive ...

Jeg veksler mellom å lese Petals of blood av Ngúgí Wa Thiong'Ó og Min afrikanske farm av Karen Blixen.

Å, for ei fin novelle om ung kjærleik: "Det rare" av Tarjei Vesaas.

Dette lyt da vere Garborg? Haugtussa? Men han skreiv vel kjøken?

Brother Tuck.

Takk for kritisk holdning til ei bok som kunne ha vorte god dersom forfattaren hadde lært seg til å skrive historiske romanar med levande, samasette personar, med ei veksling mellom scener og referat som understrekar tematikken og som ikkje skrik ut at dei er skrivne ut frå problemstillingar i samtida til forfattaren! Kunne ha vorte god, ja: For ei spennande samling motiv - slaveri, fridomskamp, kolonialisme, incest og kjærleik! Forholdet mellom barna til Valmorain kunne verkeleg ha vorte utnytta til ei pulserande, dampande skildring som aksentuerte alle tiders tematikk: Kampen for frigjeringa av mennesket.