Bokelskere.no

Denne boka har eg fått av forfattaren - "A Kjell con muchísimo cariño, para que nos tenga siempre cerca a la ciudad y a mí". Og no har eg brukt boka som reiseførar i Granada (når eg ser bort frå Roma: Vakrare by finst ikkje!). Store kunnskapar har forfattaren, og dei blir sakleg og grundig formidla utan at ein - bokstavleg talt - går seg bort.

Nok ein roman der Dickens tek parti for dei svake. Lang, men full av liv og liding.

I ei oppsetjing som Fjernsynsteateret hadde for mange år sidan, der Lise Fjelstad spelte Nora og Knut Risan - som døydde for kort sidan - hadde rolla som Helmer. Det er om å gjere at vi som ser på, skal oppfatte at Helmer er erotisk oppteken av kona si. Derfor ser vi at Helmer står med ei kanne med vatn og vatnar blomane samtidig som han lèt fingrane gli lett - og naturleg! - opp og ned langs tuten.

Ja. Da blir det smaksak om ein vil ha dette som "liste" eller som fiks ferdig "leseårsrubrikk".

Det er nok liste du meiner. Opprett lista, klikk på bøkene dine - og du får spørsmål om du vil leggje henne til lista (som lyt vere open).

Om "Kjærlighetens Komedie" kan eg seie det same som dei som har trekt som konklusjon at dette ikkje er Ibsens beste. Legg forresten merke til at norsk litteratur i 1860-åra ikkje har så mykje å by på, bortsett frå Vinje. Når det gjeld dei orda som har vore diskuterte, vil eg føye til at "Straamand" har ei tyding i tillegg til "fugleskremsel", nemleg ein stråmann, som jo ikkje har vorte mindre aktuelt, i finanssamanheng, etter Ibsen. For Jakobsstigen (symbol på menneskas veg til Gud) - viser eg til 1. Mos 28.10-15.

Akkurat det kan eg vel ikkje hjelpe deg med, men eg tok denne boka som lydbok no, med Rut Tellefsen (veldig god, bortsett frå når ho er Lavrans og Edvin), og denne kontrasten som du nemner, blir sjølvsagt tydeleg. Det som slo meg no, fyrst og fremst, var at det er så godt å kunne nyte eit kunstverk når ein kjenner det. Og denne boka kjenner eg godt - etter mange gongers lesing i tillegg til film, dans og teater. Ta berre opninga, der vi høyrer om sinnsstemninga til Ragnhild. langt ut i boka forstår vi årsakene til at ho er som ho er. Så: Sluttscenen mellom Ragnhild og Lavrans må vere noko av det sterkaste i norsk romankunst. Dei er aleine, dei to, nakne til grunnfjellet - eit typisk Duun-motiv, forresten (Undset kalla han då òg Noregs største diktar). Kven er så rein at han kan kaste den fyrste steinen? Kven sit ikkje i glashus? Ved at Undset har laga denne ramma for kjærleikshistoria mellom Kristin og Erlend, får tematikken ein ekstra dimensjon: Kven er vi? Kven har rett til å dømme?

Fikk lagt inn ca 35 stk. av Morgan Kane utgave 1.Tenkte jeg skulle legge inn utgave 2 under emneord,men får det ikke til.

Seriøst?