Bokelskere.no

Julaften er iallefall verdens største bursdagsselskap, for alle mennesker i hele verden er invitert til selskapet. Derfor varer også festen i mange tusen år.

Sume menneske døyr på grunn av det som er utanfor dei. Andre døyr fordi dauden er i dei frå gamalt av og låser seg om blodårene deira innanfrå. Dei døyr alle. Kvar på si vis. Sume fell i golvet midt i et setning. Andre takkar fredfullt for seg i ein draum. Sloknar då draumen, slik som når ein film ikkje vert projisert på lereftet lenger? Eller skifter draumen berre form og får nytt ljos og nye fargar? Og legg den som drøymer, på nokon måte merke til dette?

Etter de hellige kongers mening gjorde Gud menneskene en smule bortskjemte fordi han skapte altfor mye på én gang. Han skapte så mye rart å se på at mange mennesker ikke ser Gud. Men på den måten klarte han også å gjemme seg selv. Det ville han ikke klart hvis det fantes bare fire mennesker, tre trær, to sauer og åtte kameler i hele skaperverket. Hvis det bare fantes en eneste fisk i havet, ville nok menneskene ha sett hvor fullkommen den var. Da ville de dessuten ha gitt seg til å spørre om hvem som hadde laget den.

Selv om det bare hadde vært en eneste stjerne på himmelen, ville denne ene stjernen vekket like mye undring som alle de andre stjernene til sammen. Det er jo ingen som går omkring og sutrer over at det finnes bare én måne. Tvert imot: Hvis det hadde vært hundre måner, ville de bare stått i veien for hverandre. Å skape milliarder av stjerner på himmelen, var derfor en overdådig overdrivelse. Når det blir altfor mye av noe, kan man nemlig stirre seg fullstendig blind på det. Slik er det mulig å gå ute under stjernehimmelen og ikke se en eneste stjerne for bare stjernedryss.

Selv om jorden ikke hadde vært større enn en ert, ville den vært en like stor gåte. For hvor hadde den lille erten kommet fra? Også den måtte til syvende og sist være skapt av Gud. Det er nemlig ikke noe lettere å skape en ert enn å skape et helt solsystem. Jeg tror ikke det krever noe mindre anstrengelser heller, snarere tvert imot.

Men det er viktig å være glad for det lille man har. Uansett hvor lite man har, er det nemlig uendelig mye mer enn ingenting.

Skulle han åpne den tredje luken med det samme? Han kunne jo bare klistre den igjen etterpå og late som om han ikke hadde gjort det.
Men det ville være juks. Det var ikke lov å jukse i kortspill heller, men det ville vært enda verre å jukse med selve julen. Det var som å smugkikke i pakker som ikke skulle åpnes før på julaften, og det var nesten som å stjele fra seg selv.

Opna issen seg og lange, mørke hår voks ut, var eg vakker då. Vart føtene slipte mjuke og fotsoppen pirka bort, vart dei vaska og haldne fri for sprekker og seinare lirka inn i grøne sko som lærte føtene å gå, var eg vakker då. Vart neglene ikkje bitne, men voks seg stadig lenger ut, var eg vakker då. Bøygde ledda seg meir enn no, armar og bein på måtar dei før ikkje klarte, var eg vakker då. Vart kroppen kledd i kjole og grøne sko, ville dei då seie: sjå kor vakker Frrok er.

Var det berre så enkelt som dette, ein kom og kjende, og så kjende ein ikkje meir. Ein kom og såg fint, ei jente i kjole og sko, så såg ein ikkje meir. Ein sakna, så sakna ein ikkje meir.

Alt er min eigen dag før dagen dei ber meg til jorda, eg vil ikkje leggast aleine, men saman med andre, ikkje ved sida av kvarandre, jord skapar veggar, men lag på lag saman med andre som er borte, jord over og jord under oss, berre ikkje mellom oss, slik vil eg forsvinne, eg vil ikkje lenger vere, men berre i deg, og om ikkje i deg, Flori, då i ein kvist, ei jente.

Var eg ei som henne, kva klede kom eg gåande i, og dei som såg meg, kva såg dei, og kva tenkte dei, og sa dei noko til meg om håret og kjolen og skoa, sa dei eg var vakker. Såg dei meg og såg dei inn i noko ingen ord forklarte, såg dei lengsla si i meg, såg dei raseriet, eit tap. Korleis var det å berre gå ei gåte eller sitte på ein benk og vente, så kom nokon og begynte å seie fine ting, korleis var det å vere i to grøne sko, korleis ville kjolen hennar sitte på kroppen min, korleis voks slike hår om dei først slo rot i skallen, korleis vart nokon slik og andre slik, kvifor desse forskjellane, kvifor nokon fin og nokon stygg, kvifor fekk nokon gå langt og nokon kort, kvifor alle kjenslene og lengslene når alt eg ville, var å sovne inn og stå opp att i ein annan.

Eg pirka i jordveggen og lurte på kor langt inn det var til gravene ved sida av meg, ville eg kjenne nokon om eg stakk handa langt inn, og kunne dei vakne, eg såg mot sola, og var dei bortfarne verkeleg bak skyene ein stad, i lyset og stjernene dag og natt, var dei solflekkane på elvebotnen.

Var eg ein som skreiv, kva ord brukte eg, korleis kjendest orda etter eg hadde skrive dei ut. Var eg ein som skreiv, kva skildra eg, og korleis kjendest det å vere i det eg skildra. Var eg ein som skreiv, kva kjende andre i orda mine, og ville dei tenke på alt eg kjende, eg som satt aleine bak kvart ord.