Bokelskere.no

bortanfor stunda

Bortanfor stunda,
bortanfor trettinga
bortanfor pininga
bortanfor harmen

er det ikkje deg
eg ser?

Og aldrig var du finare
mot meg,
og vakrare.

~ Tarjei Vesaas

avstand

Ingen vits i å bli
luften du puster inn
eller vannet du drikker-
Dine hemmeligheter
ligger ikke
langs de veiene
luften og vannet
tar gjennom deg.-

Du vender håndflatene
og øynene innover,
slukker lyset i ansiktet,
trekker ned hårgardinen,
låser det usynlige rommet rundt deg forsvarlig igjen,
slår et tau av utilnærmelighet rundt det hele,
smiler mildt,-
og
er
ikke
til stede.

~ Annie Riis

de elskende og kjærligheten

Vi står smilende i solens indre,
to elskende som brenner ned i dødens tid.
Snart ringes tidløsheten inn og vi blir synlige
i evighetens dikt: To insekter
forstenet i en dråpe solgult rav.

~ Harald Sverdrup

Så lägger jag mig tätt inntil dig
i lä för de höga rösterna,

fogar mig in i dig här i mörkret
som blir allt kortare medan vi vilar,

du i din vila, jag i min.
Så lägger jag för en stund i från mig
min vila, mina irrande drömmar
för det verkliga nära dig,
för det ordlöst nära

~ Bo Carpelan

ond hverdagssirkel
(Vesla, Påsan, far og mor 1977)

Vi kjente hverandre ikke så veldig godt,
men vi fikk barn,
derfor måtte vi ha leilighet.
Fordi vi fikk leilighet
fikk vi likegodt et barn til,
-så var det overstått-
Fordi leiligheten var dyr,
måtte mor ut å jobbe,
og barna på daghjem.
Fordi barna måtte på daghjem,
måtte vi ha bil
for å hente og bringe dem.
Fordi mor måtte jobbe
ble det aldri tid
til stopping og lapping
så alle måtte ha nytt.
Ble ikke tid
til annet enn ferdigmat,
alt ble så dyrt-
Fasit: Leilighet, bil,
nye klær, ferdigmat
fire grå mennesker
som ikke kjenner hverandre.

~ Karin Bang

bladrik grein

Eit nytt hjarte - er det så rart?
Det får vi da rett som det er!
Det får vi kvar gang vi møter
ein som vi rett får kjær.
Da brest det fram i vår bringe
under hans varme ord
eit hjarte til, som er berre for han,
eg vil han alt godt på jord.

Slik veks vi med hjarte ved hjarte
som greina med blad kvar vår,
meir inderleg fast til livsens tre
for kvart eitt nytt som vi får.
Det svid til mergen når eitt av dei blir
i utide rykt frå sin kvist.
Eg veit ikkje kva for eitt av mine
eg nødigst ville ha mist, -

å jo, dette leande, store som gløder
for deg, venn, må losne sist!

~ Halldis Moren Vesaas

Når hausten kjem, sloknar sola,
både på himmelen
og inne i kakkerlakken.

Tomheita kjem smygande som
ein listig tjuv.
Den stel glede.
Den stel farge.

Eg vil syne deg hagen min

Eg vil syne deg hagen min.
Alle dei frosne blomane, alle dei visne strå,
alle dei turre tre, skal du ikkje få sjå.
Ikkje det urudde, men det velstelte.
Alt det vakre syne fram.
Ikkje dei mange kaldnetter som frøyste blomar,
skal du veta um. Men høgsumaren med det som
blømer og står i sin fulle brage.

Skulle eg likevel syne deg alt?

Å, eg veit det! Ingen ting kan eg løyne for deg,
du har longe sett det. Alt det låge, alt det smålege,
alt det urudde. Ingen har sett meg djupare inn i
augo.
Det turre, det visne, det ljote skal du hjelpe
meg å reinske burt.

Før eg møtte deg, var alt her inne urudt lende,
livlause øydemarker, der inkje godt kunne gro.
Der du går, sprett blomar fram i faret.
Ser du at steinen blømer!
Før er ikkje til lenger.
No blømer her ein hage.

Her sit eg innmed bekken og skriv ord til deg.
Det er liv i dei, men det er ikkje dei som er livet.
Berre ord kan ikkje seia det til deg.
Eg må sjølv vera ordet.
Ikkje berre vera i det.

Var du ein sjø

Kunne eg vera
jordi du går på,
få kjenne dine fotsteg.
Bera di lette tyngd.

Kunne eg vera
himmelen over deg
og inni din hug!

Eller vinden
som får kysse deg på kinnet,
blåse innpå blanke augo,
leika med ditt hår.

Vera den blomen
du plukkar
og angande bløme
for deg- for deg.

Den mogne frukt
millom dine lippor.
Kor sælt å kjenne seg knust
millom dine tenner.
Vera ein smak på di tunge
og leske deg med si hjartesaft,
stille din torste.

Kunne eg vera båra
som kjæler din lekam
eller det varme svadberget
du legg deg på
etter lauget.

Ja- eller soli
som brunar di hud.

Å, um du var ein sjø,
at eg i sæle,
kunne gå under
og drukne i deg!

[...]
Kva vil eg med alt eg seier
og alle dei ord eg skriv,
um dei ikkje har ande og hjarteslag
som i deg kan skapa liv.

Du gav meg augo dine

Over det vinterfrøyste,
det nakne og aude,
vende soli sitt strålande
auga mot jordi.

Livet stod upp av daude.

Alt vende seg lengtande
upp imot ljoset
og livna.

Strå spira.
Blomar blømde.
Lauv spratt.
Angane fløymde.

Du gav meg augo dine
og hugen vendest til deg.

Det skin i li

Det skin i li
det syng i skog,
av di du leikar
i min hug.

Når lauvet likrar
bekkjer læt,
eg sit glad
at gleda græt!

Den sæle dagen
du kom innn
og rudde rom
i hugen min,

då opnast alt
som før var stengt
og ringa inn
av draum og lengt.

No kvitrar fugl
no glitrar blad
og blomar strålar
allan stad.

Um handi ikkje
kan deg nå
og augo ikkje
kan deg sjå

kvar dei så vender
seg- og snur:
Mitt hjarta veit
kvarhelst du bur.

Og veit eg ikkje
kvar du fer,
eg veit ein stad
du alltid er.

Biletet

Eg ville teikne med ord
ho som eg ber i hugen,
så eg fekk synt ho fram.
Men ordi rakk ikkje til.

Eg ville seia ho med blomar,
skire som hennar augo.
Men alle blomeberg i verdi
kunne ikkje syne fram
korleis ho var.

Eg dyppa min pensel
djupt ned i blåe havet.
Eg teikna med stjerneskrift
på natthimmeldjupet.
Dei logande haustfargar
over lauvskog og lier,
dyppa eg penselen i.
Men biletet bleikna
mot henne eg elskar.

Då opna eg bringa,
dyppa penselen djupt inn
og måla ho
med mitt hjarteblod.

Då blodet storkna
stråla det fram:
Biletet av henne
eg elskar.

Nokon har sett deg

Du gøymer deg for dei andre,
vil ikkje syne deg fram.
Tek på deg kappa
som gjer deg usynleg.
Ingen skal sjå ditt nakne
nederlag og skam.

Men solmakti nådde hjarta
og nækte deg for den eine.
Alt i-deg låg ope i dagen.
Du var ikkje lenger åleine.

Solstrålar vermer
ditt arme lende.
Nokon har sett deg-
Underleg er det å kjenne.

Det er ikkje skam du kjenner.
Freden og tryggleiken
fylgjer i alt du gjer,
fordi du har synt fram
det inste i deg
for nokon som er deg kjær.
Trygg kjenner du deg, og roleg
av di at nokon har sett deg
slik som du er.

På dine vegar

Vegen har kjent i sæle
den lette tyngd av din fot.
Her har du gått og sett det same
som stig mine augo imot.

Dagen er dim og draumslørd.
Kva er det då som gjer
alt syner seg tifald
vakrare for mine augo,
meir underleg skirt enn det er.
Mitt hjarta bankar og ventar.
Det er som eit under er nær.

I glede kjenner eg kvifor
alt er så ljost og lett:
Det er av di at dette
har dine augo sett.

Du i meg

Den morgonene eg vakna,
vart alt så underleg.
Sæl kjende eg det levde
eit du i meg.

Nyskapt stod alt ikring meg.
Og lukkeleg og still
kom gleda hit og melde
at du er til.

Til deg som gav meg to bilete

Di vàre hand,
di varme hand
har teikna ditt bilete.

Det seier meire
enn mitt auga ser.

Så tankefull og tagall
sit du ved ditt bord
og talar til mitt hjarta
utan ord.

Det såre draget
kring din munn,
eg kjenner vèl
det speglar av
eit hoggsår i di sjel.

Di eigi teikning
av deg sjølv du gav meg.
Eg stryk deg varsamt
over hår og kinn
og står og kjenner
at du har rørt
ved noko i mitt sinn.

Det andre som du sende
har eit anna auge sett.
Kan hende er det meire
flagrelett-
men aldri kan
eit auga utanfor
på same måten
syne fram
det inste i deg,
der du står
med bregner i ditt fang
og fylt av vår----