Bokelskere.no

2002 | Knut sit åleine i stova si seint om kvelden og spelar fele. Han likar det best slik. Når alt og alle roar seg og søv. Ute er himmelen klår, fjella er svarte, og fjorden ligg der still i sin blåe klang.
Knut sit og gløymer seg sjølv i ein slått, men vert brått avbroten av at telefonen ute i gangen ringjer. Knut sluttar å spela med det same og tenkjer at kanskje er det noko gale, i og med at nokon ringjer så seint? Knut tek opp røyret og seier "Hallo?". Det er stilt i andre enden, og Knut gjentek:
- Hallo, dette er Knut, er det nokon der?
- Eg treng å høyra ein slått, vert det sagt, etter ein lengre pause i den andre enden av røyret. -Eg kjenner meg ikkje så bra. Hadde du orka spela noko til meg?. Kanskje no, berre litt, i telefonen?
Knut veit ikkje kven det er som ringjer, men han går ut att i stova si, finn fram fela og attende til der telefonen ligg og ventar, og spelar ein trøystande slått og to til å lyfta seg på for han som ringjer. Knut tek opp att røyret då han er ferdig.
- Stor takk, kjem det frå den som ringjer, og dei legg på

Å meistra sann sjenerøsitet kan ta eit langt liv å læra. Det krev modning og eit sinn fritt for eit dominerande ego

Eg har mange gonger sagt, med eit glimt av ironi, at bedehusa sluttar i Hardanger der spelemenn, epletre og sideren tek over.