Bokelskere.no

Menneska i byen min
er berre andlet og kroppar
eg ein dag skal forlate.

Eg er vert for
endelause rekkjer av skam og skuld. La oss
skjere svolten ut av andletet mitt,
dra han vekk
frå auga, lyfte han av
akslene, e k s p o n e r e

einsemda som har arbeidd lenge.
Skjer ut heile kroppen, eg gir vekk alt.
Det er ein bra ting,

nummenheit er utan næring.

Gatene og brusteinen, dei små trehusa,
eg stoppar opp og ser inn i
nokon si stue, inn i
refleksjonen av nokon utydeleg.
Eg hugsar det tok år
før eg gjekk meg vill i denne byen: Eg gjekk
alltid den same vegen heim, gjekk aldri
ut av meg sjølv.