Bokelskere.no

"[...] You are a very fine person, mr. Baggins, and I am very fond of you; but you are only quite a little fellow in a wide world after all!"
"Thank goodness!" said Bilbo laughing, and handed him the tobacco-jar.

Bilbo had escaped the goblins, but he did not know where he was. He had lost hood, cloak, food, pony, his buttons and his friends.

"First I should like to know a bit more about things," said he, feeling all confused and a bit shaky inside, but so far still Tookishly determined to go on with things. "I mean about the gold and the dragon, and all that, and how it got there, and who it belongs to, and so on and further."

"Bless me!" said Thorin, "haven't you got a map? and didn't you hear our song? and haven't we been talking about this for hours?"

Etter noko tid leita han etter pipa si. Ho var ikkje sund, og det var då noko. Så kjende han etter pungen sin, og det var litt tobakk der, og det var noko, det med. Så leitte han etter fyrstikker, men fann ingen, og det kverka alle voner for godt.

He guessed as well as he could, and crawled along for a good way, till suddenly his hand met what felt like a tiny ring of cold metal lying on the floor of the tunnel. It was a turning point in his career, but he did not know it.

Brått sprang dei fram til åtak utan varsel. Bogar song og piler kvein. Slaget heldt på å bryte ut. Enda bråare kom eit mørker, skremmande snøgt! Eit svart skylag hasta over himmelen. Vintertora rulla på ein vill vindkave, brølte og rumla i berget, og lyneld kveikte nuven der. Og under tora kunne dei sjå noko anna svart, som kvervla fram, men det kom ikkje med vinden, det kom frå nord, som ei ovdiger sky av fuglar, så tett at lyset ikkje kunne sjåast under vengene deira.

«Me er ikkje tjuvar, » svara Bard. «Me gjev deg ditt eige i byte for vårt.» «Korleis fekk de hand om han?» spurde Torin i stigande vreide. «Dei fekk han av meg!» kvinka Bilbo, som kikka over muren, og no var han livredd. «Du! Du!» ropa Torin, vende seg mot han og treiv han med båe hender. «Din usle hobbit! Din småvaksne – innbrotstjuv!» ropa han, heilt tom for ord, og han rista arme Bilbo som ein kanin. «Ved skjegget hans Durin! Gjev eg hadde Gandalv her! Banne han for at han valde deg! Munde skjegget hans visna! Og deg vil eg slengja mot knausen!» ropa han og lyfte Bilbo i armane.

Steinen var liksom ei kule full av måneskin som hang framfor dei i eit vove klede prydd med skinande froststjerner.

Der låg han med andletet ned i golvet og våga knapt å dra anden eller reise seg. Men alt var stilt. Det var ikkje ei lysglime - om det då ikkje var, som han meinte det då han seint lyfte hovudet att, eit bleikt kvitt glimmer, over han og langt av lei i tussmørkret. Men det var visseleg ikkje ein gneiste av drakeeld, sjølv om ormeeimen låg tjukk på staden, og smaken av damp var på tunga hans.

‹‹Aldri le av ein levande drake, Bilbo, din tulling!›› sa han til seg sjølv, og seinare vart det eit av dei munnhell han nytta mest, og det vart til eit ordtak.