EIN KLIVANDE KROPP
Ein klivande kropp:
Inn i den synlege verda kjem den, sakleg blant saker og ting
Hav løfter vinden, vinden havet
Blir rive laus av iveren i eit anna element
Eplet ligg der i kassen og lukta lèt seg forme av kassen
Lukta får slik ei form, den sperrar seg ut mot veggane
Kroppen kliv liksom ut av seg sjølv, tek eit steg ut av kroppen
Den ryddar veg, den blundar vilt
Eit hannleg steg i verda, eit holeg kliv over ei grøft
Eit steg tilbake ned i søle, med sol i ryggen
Kua trugar piggtrådgjerdet med juret sitt
Tida strekker seg ut til alle kantar
Det vi er redde for, skjer allereie, ulykka er framme
Den bukseforma vasen vaklar, men blir stødd av lufta
Eg stryk over ei av verdas mange kjegleformer
Eg kjærteiknar den gjennomskinlege kroppen for å få den synleg
Vi visste heile tida, noko grunnleggande om verda
Ho tek seg inn i og ut av oss, ho brenn som eit bål
Vi stig som steinar
Vi kliv svartkledde og vengebretta blant skyene
Sist sett
