Eg kjenner at eg blir mismodig og at eg på ein måte har lidd eit tap. Føler meg avvist. Men det tar ikkje lang tid før dette medvitet om tap vender seg til ei kjensle av fridom. No er eg ikkje lenger deltakar, bare tilskodar. Den som høyrer og ser. Det passar meg bra. Frå mitt nye perspektiv er kvart menneske som rører seg her, kvar gjenstand, kvar tanke, kvart ord som blir sagt og tenkt, kvar fornemmelse som kan fangast opp, det er no mitt stoff. Og det blir grenselaust og mysteriøst. Det rommar også ei underfull glede.
Sist sett
