Eg, som til dagleg oppheldt meg i eit miljø der den ironiske distansen til alle verdas avskyggingar var innarbeidd som ein ryggmergsrefleks, der lidenskapen blei håna og aktivismen gjord til latter. Eg fråtsa i alvoret til Livius. Det kjendes, i mangel av eit betre ord, frigjerande. For fyrste gong etter at eg byrja studere, hadde eg møtt ei dirrande røyst, som utan atterhald, men samstundes med overtydande intellektuell autoritet, gav uttrykk for at noko faktisk stod på spel.
Sist sett
