I desse pave-tider, og med påska rett rundt hjørnet, passa det bra å fiske fram denne boka frå bokhylla, der den har stått ulest i meir enn 16 år. Johannes Paul II var polsk kardinal før han blei pave. Han byrja å studere språk og litteratur i sine unge år, men fatta etter kvart interesse for religionen. Bra karriereval.

I boka, som blei gitt ut i høve 50-åsrjubileet for preste-ordinasjonen hans, fortel han om ungdomstida i Polen før og under 2. verdskrigen, der han under okkupasjonen m.a. jobba i steinbrot på dagtid og fekk undervisning ved eit illegalt presteseminar på kveldstid. Deretter får ein vite litt om studia hans i Roma etter krigen, og til slutt nokre glimt frå starten av prestegjerninga i Polen. I siste delen av boka reflekterer han over prestegjerninga på generelt grunnlag.

Meininga med boka er å gjere greie for prestekallet sitt, og då lyt ein sjølvsagt ta med kva for personar som har vært med på å forme seg som ung. Lista er lang, og mykje av teksta framstend som ei opplisting av personar han er takksam for å ha kjent, ispeidd åndelege visdomsord. Men innimellom er det interessant lesing. Boka vil nok vere enno meir interessant for ein katolsk truande enn for ein hobby-ateist som meg sjølv, men eg angrar på ingen måte at eg endeleg tok meg tid til å lese igjennom den.