Bokelskere.no

Denne boka har kome på norsk med to titlar, Mitt søtappelsintre og Når jeg engang blir stor. Det er ei oppvekstforteljing, dette er ein favorittsjanger for underteikna. Og boka fall godt i smak, men mangla likevel litt for at eg ville trille eit av dei høgaste terningkasta.

Vi møter Zezé, ein gut i ei fattig familie i ein Rio-forstad, som femåring og følgjer han nokre få år av oppveksten. Far er arbeidsledig, mor jobbar dobbelt (fabrikk og heime), storesøstrene sjefar i huset og Zezé gjer sitt beste for å flykte frå situasjonen. Dette gjer han på fleire måtar, mellom anna skapar han eit lime-tre i hagen om til ein levande fantasiven som han kan prate med om alt mogleg. Eit anna tiltak er å gjere rampestrekar. Dette er han ganske god til, og endar opp med å få ganske mykje juling heime. Såpass mykje at det er rystande å lese om.

Når ein rik vaksen mann gjer seg til vens med ein fattig gutunge så ringer det nokre alarmbjeller i hovudet mitt. Men det ser ikkje ut for at vedkomande vaksne i denne boka hadde vikarierande motiv for venskapet, så får eg heller sitje att med skamma over å ha vært misteksam.

Forfattaren skal ha basert denne boka på opplevingar frå sin eigen oppvekst (det er vel ikkje uvanleg at forfattarar gjer dette). Det er levande og gode skildringar frå livet i eit fattig nabolag, og det er uråd å ikkje bli glad i den livlege, fantasifulle og kvikke hovudpersonen.