Viser 1 til 10 av 30 omtaler
Vi får høre om personene Jim og Tommy, som vokser opp på 60-tallet, og vi kommer inn i deres liv. Her er det mye bruk av ellipser og hopp i tid, men her fungerer det bra, som om vi virkelig får plukket ut de sentrale øyblikkene i disse personene sine liv, vi ser omrissene og helheten, samtidig som vi ser øyeblikkene da ting endres mellom dem og i hver deres liv. En svært god bok om vennskap, valg, hvordan noe blir som det blir, fortalt på en nøktern og jordnær måte, uten å være tilgjort. Mange fine språklige bilder! Noen vil kanskje si det er vel omstendelig, men samtidig gjør det at vi kommer under huden på karakterene...
Per Petterson klarte ikke helt å fange meg denne gangen til tross for stor grad av realisme, nedtonet stemning, gode personskildringer og det karakteristiske alminnelige språket. Jeg får prøve igjen en annen gang. Kanskje når jeg selv er i en annen stemning...
Jim og Tommy treffest tilfeldig i 2006. Det er om lag 30 år sidan dei såg kvarandre sist. I barndommen var dei bestevenner, og var svært nære den gongen. Med møtet kjem minnene om tida då dei var barn og ungdommar, om kva som gjorde at dei sto kvarandre så nær, og kva som gjorde at dei kom bort frå kvarandre. Forteljinga skiftar stadig perspektiv, snart er det hjå Jim, snart er det hjå Tommy. Også Tommy si søster Siri får ei stemme. Kva tid som vert skildra, skiftar også; både fortid og notid vert skildra. Petterson skriv som vanleg svært godt, og her får vi ei sterk historie, som ein ønsker skulle halde fram. Denne vil passe godt i ein lesesirkel, for kva skjer eigentleg der boka endar?
For en herlig overraskelse å dumpe borti denne boka. Uten å ha lest noe av Per Petterson tidligere stupte jeg ut i denne ujålete romanen og lot meg begeistre av fortellerstil og beskrivelser av mennesker. Har i etterkant lest flere anmeldelser og ser at boka, med sine ubesvarte spørsmål, danner grunnlag for mange diskusjoner og analyser i ulike retninger. Nå har jeg aldri vært med i noe lesering, men denne må være ideell for denslags. "Jeg nekter" kryper med sin melankolske stemme under huden og ligger som et ekko mellom ørene i flere dager. Det gledes til neste bok av denne forfatteren.
Femordsomtale: Stillferdig forteljing om brotne band
Treavsnittsomtale:
Boka handlar om barndomsvenane Jim og Tommy, og den vekslar mellom å fortelje om ein dag i 2006 der dei møtest for første gang på 35 år, og å nøste opp i historia om oppveksten deira. Dei vaks opp i ei lita grend på Romerike, Jim aleine med ei superkristen mor frå Sørlandet og Tommy med 3 søsken og ein valdeleg far. Jim og Tommy vekslar på å fortelje historia i første person. Tommy sin søster Siri fortel også litt. Der er også sekvenser der forfattaren fortel om Jim og Tommy i 3. person.
Miljøskildringane i boka er framifrå, spesielt frå bygdenorge anno 1960-1970. Det var lett å leve seg inn i denne delen av handlinga. Petterson har ein eigen estetikk når han skildrar kvardagslege ting. Det er noko ordentleg over alt som blir gjort, anten det er snømåking, fisking, oppvask eller grøftegraving. Ein sit nesten og skjemmest av at ein ikkje har hengt jakka ordentleg på plass i gangen når ein les enkelte av desse sekvensane.
Så kva handlar egentlig boka om? Ganske mykje om einsemd, ein del om sosiale tilhøve, litt om psykisk helse, men mest av alt om banda som knyter menneska saman, og korleis dei brytast. Om at banda som knytest under ein oppvekst er så sterke at dei merkast djupt inn i sjela sjølv etter eit brot for 35 år sidan, og at familiebanda som egentlig burde vere dei sterkaste av alle ikkje alltid er noko å samle på.
Läste den här boken för ett tag sedan men är glad över att jag tog tag i att läsa den på nytt. Tyckte sådär bra om den förra gången, men nu säger jag Oj vilken fin bok! Kolla på hur många citat som finns från den som är så underbara. Om allt från att hoppa från hög höjd till våfflor och annan klokskap. Bara slutet gör mig frustrerad och kanske lite besviken, men jag kanske får läsa den en gång till. Om ett tag. Ska i alla fall söka efter andra böcker av denne författaren!
Uansett årsak, denne klarte jeg ikke å absorbere på samme måte som de foregående romanene jeg har lest skrevet av Per Petterson. Dessverre. Link til et blogginnlegg jeg skrev etter å ha lest romanen
Per Peterson skriver godt, men jeg får likevel ikke helt taket på bøkene hans. Dette er den beste av de tre bøkene jeg har lest av ham, tross alt.
helt rå beskrivelse av en barndom full av jævelskap
Sist sett
