Omtale fra forlaget
Purkene snudde seg er Magna Bekk sine notat frå livet som Magna Bekk.
Notata består av ei rekkje episodar, ankedotar og minne: om å bli fridd til i det offentlege rom, om den villeiande begeistringa for den historiske hesten Kloke Hans, om eit forstemmande forsøk på å gå på dansekurs, om ei kort karriere som sjåfør på bokbussen og om oppvekst og frilansarbeid på svinefarm. Men mest av alt er Purkene snudde seg driven fram av hovudpersonen si særmerkte oppleving og vurdering av verda: skeptisk, analytisk og svært vittig.«Original oppvarming til noe som kan bli et solid forfatterskap.» Cathrine Krøger, Dagbladet«Det står med andre ord ikke til å nekte at det blir mye munterhet og latter av å lese Kjersti Rorgemoens tekster. De er for så vidt ikke morsomme i og for seg. Noen av dem handler om riktig dystre og triste hendelser i Magna Bekks liv. Det er Magnas innfallsvinkler til dette livet, og Rorgemoens formidling av dem, som gjør det umulig å holde maska.» Leif Ekle, NRK P2«Uvanlig god debut. Purkene snudde seg er en stram og gjennomarbeidet roman som likevel er løssluppen og fylt av digresjoner.» Hilde Stubhaug, Morgenbladet
Forlag Kolon
Utgivelsesår 2010
Format Heftet
ISBN13 9788205406681
EAN 9788205406681
Serie Semikolon
Språk Nynorsk
Sider 78
Utgave 1
Finner du ikke ditt favorittbibliotek på lista? Send oss e-post til admin@bokelskere.no med navn på biblioteket og fylket det ligger i. Kanskje vi kan legge det til!
http://thauke2read.blogspot.no/2011/05/rorgemoen-purkene-snudde-seg.html
Gledene mine er bare forbigåande smitte frå andre, og dette må vel truleg vere årsaka til at eg ikkje kan danse, tenker eg.
Ein karismatisk person med den sjeldne evna til å gripe inn i livet til reserverte personar fekk meg ein gong til å oppsøkje eit dansekurs.
Ei følgje av å ha levd i Noreg i over førti år var at eg sørgjeleg hyppig var blitt trengd inn i eit hjørne der eg måtte drive og svare på spørsmålet Kven er du? Etter årevis med dårlege og famlande svar, og med sveittetokter og irritasjon over dette konstant tilbakevendande spørsmålet (det var alltid andre som pressa dette spørsmålet på meg- det var ikkje noka form for essensialistisk vilje til sjølvransaking), hadde eg byrja å ro meg i land med den ærlege opplysninga om at Eg er ein person som heile livet har hengt fast i fikse idear. Det er min essens hadde eg bestemt meg for. Når tautologien Eg er bare meg sjøl eller Eg prøver bare så godt eg kan å vere meg sjølv rann uhindra ut av munnane på folk rundt meg, knepte eg att min eigen munn, knurra lågt og tenkte: Spør dei meg no om kven eg er, så har eg heldigvis eit ganske klart og ærleg svar på lager. Eg er ein person som heng fast i fikse idear.
Denne sorga kjem frå meg, det er ei ekte kraft og ikkje eit kortvarig lån frå strålekransen til nokon andre. Gledene mine er bare forbigåande smitte frå andre (....)
...det einaste eg fann ut oppi det vesle kvite seglflyet, var at eg hadde ei sterk mistru til luft, og at eg hadde ein like sterk kjærleik til det konkrete.
101 bokelskere følger dette verket.
Se alle bokelskere som følger dette verket