Men på den andre sida så er det jo det. Heilt all right som eit utval. Flott og fint, tekster ein kan fundere på. Kankje medan ein sit i ein båt? For Odd Børretzen likte jo båtar, i det minste så likte han å skrive om at han likte båtar. Eller kanskje ikkje alle båtar, men i det minste sin eigen båt. Men utan forfattaren si røyst blir det ikkje heilt det same, på papiret må tekstane liksom segle sin eigen sjø. På den andre sida er der bilete. Det var dårleg med bilete på radioen og på grammafonplater kan det vere plass til nokre på omslaget, men i boka er det mange. Og teikningar, eg trur Odd Børretzen må ha likt å teikne. Men han likte ikkje måsar, det skreiv han fleire gangar. Eller meir presist, han skreiv at han hata måsar. Eg skaut ein måse ein gang i ungdomen, med hagle. Det var unødvendig av meg, det var ganske stygt, og eg angrar. Eg trur ikkje Odd Børretzen heller ville ha likt det. Sjølv om han hata måsar. Men livet har han tenkt ganske mykje på. Og han har satt mange fine ord på det. Livet altså. Og i denne boka.

Bok gir oss mange av de tekstene vi husker best fra Odd Børretzens forfatterskap. De fleste er gode tekste. Likevel ville jeg foretrekke å høre dem framført av forfatteren sjøl med den særegne musikalitet som han besitter. Boka gjengir en del av Børretzens tegninger og akvareller, og minner oss om at han også har en fin strek.
Altfor mange sider i boka er portrettfotografier av Børretzen - unødvendig mange. Jeg sitter med en følelse av at dette er et lett spekulativt bokverk. Både pris og format kunne vært skåret ned til det halve uten å gjøre urett mot Odd Børretzen.