Handlinga er lagt til ei uspesifisert framtid, scenariet har preg av post-akopalypse, og ein er i eit samfunn som kanskje kan skildrast som ein ekstrem og undertrykkande sosialisme. Det øverste rådet har all makt, ikkje berre over samfunnsfunksjonar, men over alle aspekt av folk sine liv og over kva som er sanning og løgn. Kort sagt er definisjonen på sanning «det som alle er samde om», og når det er ulovleg å vere usamd så er saka grei.

Det kollektive er så sterkt pålagt dette samfunnet at sjølve begrepet «eg» er viska ut. Ingen får ha sin eigen identitet, alle er underkasta felleskapet. Lesaren blir kjend med Equality 7-2521, ein ung mann som har rømt frå felleskapet. Han har nemleg tenkt sjølv, og funne ut av løyndomar som ikkje er foreinelege med den kollektive sanninga.

Eg har ikkje lest noko av Rand før, men har forstått det slik at ho forfekta egoisme som eit ideal, og tok avstand frå alt som smakar av offentleg regulering. Slik sett kan ein kanskje lese Anthem som eit manifest for dei politiske og/eller filosofiske meiningane hennar. Men etter mitt syn er det først og fremst ein ålreit dystopi. Eg likte den godt.

Eg høyrde denne som lydbok frå loyalbooks, og opplesaren gjorde ein god jobb.