(...) snakka aldri om det, nei, snakka ikkje så mykje, mor di, seier han, er heilt klar i dette, snart er han nitti, og han er heilt klar, minnest heilt klart kva som hendte, den dagen ho blei gravlagt, alt dette styret med presten, ho fekk ikkje eiga grav, var så lita, nokre dagar berre og kunne like gjerne ligge i ei anna grav, ei som var spadd opp og som skulle fyllast dagen etter, det var berre å komme opp med henne, ho kunne få plass i kista til ei gammal enke frå lenger inne i fjorden, brukte gjere det slik, sa presten, barnelik tok ikkje store plassen, gjekk greitt å plassere dei i kister som alt var der når det høvde slik, kunne komme dagen etter, straks dei andre var reist, kunne dei komme med henne, så skulle han ordne dette, sa han, og dei hadde ikkje hatt mot til å nekte, hadde gjort som presten sa, møtte opp dagen etter, berre dei to og det vesle barnet i et teppe, det var så tomt, og presten kom mot dei, ba dei skynde seg, skulle vere fort gjort dette, og gravaren var der, hadde opna kista, stod der nede og tok imot, la ungen nedi og klatra opp, gjekk litt til sides, og presten tok ei spade, kasta jord på lokket og sa det som skulle seiast, ferdig med det, to kalde handtrykk og ferdig med det.

Og du ser det gamle vegguret, det som hang heime på garden den gongen du var liten, amerikauret, og du bør kanskje trekke det og stille det, skal vere ei veke, kan gjerne la dette uret gå mens du er her, brukar alltid trekke det når de er her saman, du og ho, og du går for å trekke det og du trekker det, kan vel berre stå på halv fire, gjer ingen ting det, finst inga tid i dette huset likevel, inga slik mekanisk tid du måler i timar og minutt, inga slik tid, her finst berre minner, vemod, mor og far, ein barndom som spring rundt, ut og inn, og du trekker ikkje amerikauret, lar det stå på halv fire.