Eg tenker, altså er eg, slutta ho for seg sjølv, men eg tenker feil, altså er eg feil. Eg er feil, gjentok ho og stira på speglbildet sitt i vinduet. Du er ikkje riktig, såg ho seg sjølv seie.

Botanisk have, Gothersgade 128, København. Det renn frå nasen, det svir i auga, eg tenker at eg er ein idiot som sitt i botanisk hage i midten av mai når eg har pollenallergi. Samtidig kjenner eg meg stolt, på ein litt sta og barnslig måte. Eg har vore på konsert, besøkt ein kamerat og drukke for mykje Tuborg, men det eg har tenkt mest på mens eg har vore her, er likevel det vesle postkortet eg skulle sende deg. Men no sitt eg med ein kulepenn og ein liten, brun papirpose fra Søstrene Grene og veit ikkje om eg kjem til å sende noe postkort likevel, for tenk om det frikar deg ut at eg har vore på internett og leita opp adressa di, tenk om du synest eg er ein jævla galning som held på slik. Eg snur på kortet. Ser bildet av Amagertorv med Cafe Europa der eg har teikna inn meg sjølv som ein liten strekmann på trappa. Det er idiotisk. eg snur kortet tilbake og trykker fram pennen. Beklager, skriv eg, men eg kjem ikkje til å sende deg noe postkort. Sorry. Så legg eg til, heilt nedst: PS: Eg er forelska i deg. Eg ser på kortet. Eg har allereie skrive på adressa, klistra frimerke øvst i hjørnet, gjort alt. No ser det ut som eit postkort som kjem til å bli sendt, tenker eg. Man da eg reiser meg frå benekn, lar eg det ligge igjen. Eg går eit par skritt bortover i grusen før eg snur meg for å sjå om det kjem noen etter meg, ein eller annan som kanskje kan finne kortet og tenke at noen har glømt det der, at dei må ta det med til ei postkasse og poste det for meg, men eg ser ingen, så eg snur meg bare tilbake og går vidare.

Han legg merke til alle forretningane og restaurantane som finst omkring og plutselig blir han gripe av dette arbeidsløysesyndromet igjen; han ser yrke overalt, ikkje bare dei folka som jobbar inne på jernvareforretninga, ikkje bare dei som jobbar med å frakte alt skrotet dei sel til butikken, han ser óg dei som har bygd huset, dei som har mala huset, dei som har laga malinga, for faen. Han stansar og stirar ned på asfalten. Det er noen som har lagt denne asfalten her for at eg skal kunne gå på den, tenker han, det er noen som har laga alle tyggegummiane som er blitt trampa ned i den, det er noen som har laga skoa som har trampa. Alt er yrke, tenker han, og begrip ikkje korleis det ikkje kan vere bruk for han noen stad.

I løpet av vinteren har ho mista kontakten med dei fleste av studievenninnene sine. Dei viste seg å vere slik som ikkje skjønte at mørket kunne brukast til å sjå skrekkfilmar i, og at vinterstormane kunne tene som bakteppe for diskusjonar om store, russiske romanar. Arienette forsto at det ho eigentlig ville, var å vere aleine. Ein kunne alltid unnskylde den fjollete jenteheita deira så lenge det var sommar, men da ein av dei inviterte på kosekveld med ullpledd og "Idol" på hybelen, skjønte ho at det faktisk var alvor. Dei er slik heile tida, tenkte Arienette mens ho tasta ei unnskyldning på sms.