Bokelskere.no

Eg klarte ikkje lese denne ferdig. Eg kom til side 148, og innan då rakk eg bli så lei av det klisjefyllte språket at eg innsåg at eg orkar ikkje lese 200 sider til med dette. Laila sitt forhold til mora blir for eksempel skildra slik:

Hun kom aldri til å sette merke i Mammis hjerte slik som brødrene hennes, for Mammis hjerte var som en blek strand der Lailas fotspor alltid kom til å bli skyllet bort av de sorgtunge bølgene som steg og sank, steg og sank. (s. 148)

Dette sitatet er dessverre representativt for språket i boka.

Jeg er veldig glad i poetisk språk, men det hender det kan bli vel mye i en bok og da blir det bare dumt og pinlig :) Troverdigheten blir borte for meg da.

Jeg opplevde språket i denne boka som poetisk og vakkert, snarere enn klisjefyllt. En fin kontrast til det knappe, presise språket jeg opplever i en del nyere litteratur - uten at det nødvendigvis står tilbake for denne boka!

Eg fekk ei kjensle av at forfattaren prøvde på noko, som falt litt gjennom. Eg liker også poetisk språk, men som Hedvig seier over, det kan bli litt vel mykje.

Eg kunne ikkje vore meir ueinig. "Tusen strålende soler" er ei bok som er gjennomført frå den fyste setninga til den allar siste. Eg elskar korleis han skriv.