Forfattaren som var like eksentrisk som kunstnarnamnet og skjegget var langt har skrive ein roman som presist uttrykkjer noko av det essensielle ved spansk litteratur frå førre hundreårsskifte. Eller aller helst: Stemninga FØR 1900 - "fin de siècle", det bisarre og det groteske. Fire "sonatar" med "Markien av Bradomíns memoarer", imponerande omsett frå spansk til idiomatisk fin norsk av Christian Rugstad (måtte enkelte bokelskarar leggje merke til at eg ikkje gjer noko vesen ut av målforma; sjølvsagt kunne eg ha sagt at han hadde sett boka om til riksmål, men at det er så godt gjort at ein ikkje tenkjer over at dette ikkje er på nynorsk, så eg legg meg altså ikkje ned på dette nivået). Det er om kjærleik - eller i alle fall begjær - og tru, diabolsk tvers igjennom. Her blir det brutale og det perverse sett opp som kontrast til borgarskapets ved hundreårsskiftet, men - slik eg ser det - på ingen måte som eit kreativt alternativ. Dakadanse, estetisme. Men suggerarande.
Sist sett
