Strindberg på det mest strindbergske? I alle fall i den siste fasen av forfattarskapen hans ... Som Saulus møter Strindberg sitt Damaskus, han eksperimenterer med formspråket, draum og røynd smeltar saman, ikkje utan sosial brodd. Vi såg "Ett drömspel" på Dramaten - og vil vel aldri gløyme det. I denne oppsetjinga vart replikken "Det är synd om människorna" sagd berre éin gong - men kanskje med desto større verknad?
Sist sett
